Ĉi tiu teksto aperis en la novembra kajero de La Ondo de Esperanto (2008). Oni rajtas aperigi ĝin plene aŭ parte, se oni mencias la fonton (La Ondo de Esperanto, 2008, №11).


Kial esperantistoj preskaŭ ne aĉetas librojn?

En la oktobra Ondo Paulo Sérgio Viana, raportante pri la 73a Esperanto-Renkonto de la Paraíba Valo, skribis, ke tie oni debatis pri la temo “Kial wsperantistoj preskaŭ ne aĉetas librojn?” Li volonte konsentis pli detale rakonti pri la debato.

La debato daŭris pli ol unu horon. Post 10-minutaj paroladetoj de kvar homoj intervenis ĉeestantoj. Jen la resumo:

1. Neaĉetado de libroj ne estas nur Esperanto-movada fenomeno. Almenaŭ en Brazilo ĝi estas ĝenerala fenomeno. Eĉ homoj, kiuj frekventas kursojn de fremdaj lingvoj, post la kurso malofte aĉetas librojn en la lernitaj lingvoj.

2. Unu preleganto emfaze insistis, ke la problemo ne estas de aĉetado, sed de legado kaj de kulturo. Se oni ne edukas en la familio kaj en lernejoj, ke legado estas esenca kutimo por kleriĝo, tiam infanoj, junuloj kaj plenkreskuloj ne akiras tiun kutimon.

3. Interreto kaj televido kompreneble iom malhelpas aĉetadon kaj legadon de libroj, pro la troa rabado de tempo. Aliflanke, tre malofte homo legas longajn tekstojn sur ekrano de komputilo. La kulturo, perata de tiuj rimedoj, estas multe pli supraĵa ol tiu, kiun peras libroj.

4. Diabla cirklo formiĝas pro la malsufiĉa komercado de libroj en Esperanto. Oni ne facile povas aĉeti la librojn, ĉar ili ne estas disponeblaj facile; ĉar oni malmulte aĉetas ilin, oni malfacile povas intensigi la disponigadon de la varo. Krome, por brazilanoj libroj el Eŭropo estas iom tro multekostaj.

5. La plej grava punkto, pri kiu ĉiuj debatintoj konsentis: por intensigi la aĉetadon kaj legadon de libroj en Esperanto, necesas urĝe plibonigi la lingvonivelon de la esperantistaro. Por tio estus tre bonvenaj facillingvaj tekstoj. Sed ĉefe gravas, ke la esperantistoj mem decidu, ke ili ne estu eternaj komencantoj.

6. Oni menciis la fakton, ke ne ĉiam Esperantaj eldonejoj publikigas librojn, kiujn la plej multaj esperantistoj deziras legi. Estus interese esplori pri la tipo de literaturo, kiu plej ofte plaĉas al Esperanta publiko.

7. Fine, oni aludis la eblecon pri novteknologiaj libroj: sonlibroj kaj libroj legeblaj per porteblaj komputiletoj.

Paulo Sérgio Viana

La Ondo de Esperanto, 2008, №11.


Novaĵoj | Enirpaĝo