— Ĉu estas vi, Lizbeta? Lizbeta Naratin?
— Kiom dolĉa vi estas, ke vi memoras min!
Mi pretis salti surteren kun la kablo, sed ŝi prenis ĝin el mia mano kaj ligis ĝin ĉirkaŭ la bolardo tie. Super ŝia ŝultro, mi vidis, ke la policaŭto pasis kaj krozis plu. Mi ekrigardis al La Kuriero, kiu nur rulis la okulojn ĉielen, dum ŝi parolis.
— Mi diris al mi, Lizbeta, mi diris, tiu ne povas esti Jimĉjo diGriz, elgrimpanta el tiu malnova MakPorka kamioneto kaj portanta koketan etan liphararon. Ne tiu Jimĉjo, kiu tiom troviĝas en la novaĵoj lastatempe. Se jes, kial mi ne simple promenu post li, pro la memoro. Tiam mi vidis vin paroli al ĉi tiu afabla sinjoro, antaŭ ol vi iris al la jaĥtostacio, do mi decidis atendi, ĝis vi revenos. Ekvojaĝontaj, ĉu ne?
— Ne, ne vojaĝo, nur eta tagekskurso, kontraŭflue kaj reen. Estis agrable vidi vin denove, Lizbeta.
Tio estis la sola bona parto de la afero. Vidi ŝin, mi volas diri. La celon de mia infana adoro. Ŝi forlasis la lernejon, mallonge post kiam mi eniris, sed estis malfacile ŝin forgesi. Kvar jarojn pli aĝa ol mi, vere matura virino. Do ŝi nun aĝis dudek unu jarojn. Ŝi estis ĉefo de sia klaso, gajninto de Belulino de la Jaro. Pro bona kialo. Nun, kvankam maljuna, ŝi ankoraŭ estis belegulino. Ŝia voĉo interrompis mian rememoradon:
— Mi ne pensas, ke vi ĝuste verdiras, Jimĉjo. Nu, kun ĉiuj tiuj pakaĵoj kaj aferoj, mi vetus, ke vi komencas longan vojaĝon. Se mi estus vi, mi opinius longan vojaĝon tre bona ideo.
Ĉu estis malsama tono en ŝia voĉo kun tiuj lastaj vortoj? Kion ŝi deziris? Ni ne povis resti tie pli longe. Ŝi klarigis sian deziron, kiam ŝi saltis surboaten, balancante la boaton en ĝia ankrejo.
— Ĉiam estas loko por unu pli — ŝi vokis gaje, kaj iris sidi prue. Mi paŝis surteren kaj prenis la pakaĵojn, flustrante al La Kuriero:
— Ŝi konas min. Kion ni faru?
Li suspiris responde.
— Malmulton ni povas fari. Por nun ni havas pasaĝeron. Mi proponas, ke ni pripensu la problemon, post kiam ni ekvojaĝos. Konsidere ĉion, ni ne havas elekton.
Tro prave. Mi transdonis niajn posedaĵojn al li, kaj poste baraktis por malligi la malklaran nodon, kiun ŝi estis farinta en la kablo. Mi forpuŝis la Ĉarmajn Spesojn per la piedo, saltis surboaten, kaj prenis la stirilon. La Kuriero portis la skatolojn suben, dum mi ŝaltis la motoron kaj direktis laŭfluen. For de Predikurbo, de MakPorko, kaj de la leĝo.
Sed ne for de Lizbeta. Ŝi kuŝis sternite sur la ferdeko antaŭ mi, kun sia jupo iom levita, tiel ke mi povis admiri tiujn belegajn femurojn. Mi admiris. Tiam ŝi turnis sin kaj ridetis, klare kapabla legi miajn pensojn. Mi forgesis provizore pri mia planita virina maskovestaĵo, imagante la mokon, kiu salutus mian seksoŝanĝon. Mi ekkoleris.
— Bone, Lizbeta, kial vi ne simple diru, kion vi volas — mi diris, tirante mian rigardon pene al la klara akvo de la rivero.
— Sed kion vi celas?
— Ĉesu ludi. Vi rigardis la novaĵojn, vi diris. Do vi scias pri mi.
— Certe. Mi scias, ke vi rabas bankojn kaj eskapas el malliberejo. Tamen tio ne ĝenas min. Mi mem havis etan eron de malfacilaĵo. Do, kiam mi vidis vin, kaj tiun ĉi boaton, mi sciis, ke vi nepre havas monon. Eble multe da mono. Do mi kaptis la okazon por vojaĝi kun vi. Afable, ĉu ne?
— Ne. — Mi tenis miajn pensojn ĉe la leĝo kaj ne ĉe la femuroj. Ŝi estis ĝeno. — Kaj mi ja havas iom da mono flanke. Se mi donos al vi iom, metos vin surborden…
— La mono, jes. La bordo, ne. Mi adiaŭis lin kaj Predikurbon. Nun mi vidos la mondon. Kaj vi pagos mian vojaĝon.
Ŝi komfortigis sin, kun brakoj kiel kapkuseno, ridetante dum ŝi ĝuis la sunbrilon. Mi rigardis malgaje kaj pensis pri tri aŭ kvar frapoj, kiuj rompus tiun delikatan kolon…
Eĉ ne ŝerce. Tiu ĉi problemo solviĝos, sen morta perforto. Ni zumis laŭflue, dum la akvo disiĝis ĉe la pruo, kun Predikurbo malantaŭ ni kaj vastaj verdaj kampoj antaŭe trans kurbo de la rivero. La Kuriero venis ferdeken kaj sidis apud mi. Kun la tria ĉeestanto, ni ne povis diri multon.
Ni daŭrigis tiel silente dum plejparto de horo, ĝis doko ĉe vendejo aperis antaŭe. Lizbeta ekmoviĝis kaj eksidis, glitigante la fingrojn tra tiu belega blonda hararo.
— Sciu — mi malsatas. Mi vetus, ke ankaŭ vi malsatas. Kial vi ne haltu tie, kaj mi saltos alteren kaj aĉetos por ni manĝaĵojn kaj bieron. Ĉu tio ne estas bona ideo?
— Bonega! — mi konsentis. Ŝi iros en la vendejon; ni iros rapide for.
— Mi estas senmona, — ŝi ridetis. — Tute nepagipova. Se vi donos al mi kelkajn spesojn, mi aĉetos tagmanĝon. Mi pensas, ke milo sufiĉos.
Ŝia karulineta mieno neniel ŝanĝiĝis, dum ŝi diris tion, kaj mi demandis min, ĝuste kia malagrablaĵo trafis ŝin. Eble ĉantaĝo kaj trudpeto; certe ŝi havis taŭgajn akreditaĵojn. Mi fosis profunde en mian monujon.
— Bone, — ŝi diris, ardokule trafoliumante la faskon. — Mi ne restos longe. Kaj mi scias, ke vi estos ĉi tie, Jimĉjo, kun via amiko. Ĉu mi ne vidis ankaŭ lin en la novaĵelsendoj?
Mi minace rigardis la ravajn rotaciojn de ŝia postaĵo, dum ŝi trotis al la vendejo.
— Ŝi najlis niajn felojn al la muro, — La Kuriero diris malgaje.
— Senfeligitaj, najlitaj, kaj tanitaj. Kion ni faru?
— Precize kion ŝi petas, provizore. Krom murdi ŝin, ni ne havas elekton. Sed mi ne kredas je murdo.
— Ankaŭ mi ne. Kvankam ĉi tio estas la unua fojo, kiam mi ekkomprenas la tenton.
— Kion vi scias pri ŝi?
— Nenion, ĉar mi lastfoje vidis ŝin en la lernejo. Ŝi diras, ke ŝi estas en embaraso, sed mi tute ne scias pri kio temas.
La Kuriero kapjesis pensante.
— Kiam ni estos sekure for de ŝi, mi iros al terminalo. Se ŝi estas en la policaj registroj, mi povos elfosi ŝin.
— Ĉu tio helpos nin?
— Mi tute ne scias, kara knabo. Mi povos nur provi. Dume ni devas kiel eble plej bone elturniĝi. Ni estas sufiĉe for de la teruroj de la erinapraĵa palaco, ankaŭ sekure for de niaj serĉantoj. Dum tiu estaĵo ricevas monon de ni, ni estas sekuraj. Provizore. Kaj vi devas agnoski, ke ŝi estas ornama.
Mi ne havis respondon al tio, kaj povis nur sidi malgaje, ĝis nia neinvitita pasaĝero revenis.
Post la tagmanĝo ni daŭrigis vojaĝi laŭflue. Lacigite pro mateno de sunbaniĝo, Lizbeta iris suben por belecodormeto. La Kuriero volis sian vicon ĉe la stirilo, do mi montris al li la regilojn kaj atentigis lin pri la buoj. Ni ne havis multon por konversacii. Sed ni multe pensis. Meze de la posttagmezo la celo de nia furioza cerbumado trotis ferdeken de sube.
— Kia koketa ŝipeto, — ŝprucis el ŝi. — La plej koketa necesejo, eta kuirejo, ĉio. Sed nur du malgrandaj litoj. Kiel do ni ĉiuj dormos?
— Taĉmente, — mi gruntis; la sono de ŝia voĉo jam agacis min.
— Vi ĉiam estis ŝercisto, Jimĉjo. Mi opinias, ke estos plej bone, se mi dormos sube. Vi kaj via amiko povas trovi ian rimedon.
— Ian rimedon, juna sinjorino, ian? Kiel iu de mia aĝo trovu ian rimedon, kiam falos la malvarmaj nebuloj noktaj? — Sian koleron La Kuriero apenaŭ regis, sed ŝia hela rideto ŝajne ne konsciis pri tio.
— Mi certas, ke vi trovos rimedon, — ŝi diris. — Nun mi deziras halti ĉe la venonta urbeto, tiu. Mi foriris tiom haste, ke mi postlasis ĉiujn miajn aferojn. Vestaĵojn kaj ŝminkaĵojn, vi scias.
— Vi ne bezonus iom da mono por aĉeti tiujn aferojn, ĉu? — mi demandis ŝerce. Ŝi ignoris mian malfortan humuron kaj kapjesis.
— Ankoraŭ unu milo sufiĉos.
— Mi iras suben, — La Kuriero diris, kaj ne reeliris, ĝis mi estis liginta la boaton, kaj ŝi estis foririnta. Li portis du bierojn, kaj mi prenis unu kaj trinkis profunde.
— Murdo ne, — li diris firme.
— Murdo ne, — mi konsentis. — Sed tio ne implicas, ke ni ne povas ĝui la penson pri ĝi. Kion ni faru?
— Ni ne simple levu la ankron kaj foriru. Ŝi alarmus la policon post dek minutoj, kaj enpoŝigus la rekompencon. Ni devas pripensi tion, kaj pensi pli rapide ol ŝi. Tio, ke ŝi venis kun ni, evidente estis impulso. Ŝi avidas monon, kaj ni devos plu doni ĝin al ŝi. Sed fine ŝi decidos, ke ŝi havas sufiĉe de la nia, kaj denuncos nin por la rekompenco. Ĉu ni havas mapon surŝipe?
Tiu potenca cerbo laboris, mi certis pri tio. Mi demandis nenion sed trovis la mapon plej rapide. Li sekvis ĝin per sia fingro.
— Ni estas ĉi tie, mi pensas, jes, jen la preciza loko. Kaj laŭfluen, ĉi tie, estas la vigla urbo Valhalo. Kiam ni alvenos tie?
Mi strabis skalen, kaj mezuris la distancon per mia dikfingro.
— Ni povos alveni tie antaŭ ĝis la mezo de la posttagmezo morgaŭ, se ni ekiros frue.
Lia vizaĝo ekridetis tiom larĝe, ke liaj okuloj ĉifiĝis duonferme.
— Bonege, tute bonege. Tio sufiĉos tre bone.
— Kio sufiĉos?
— Miaj planoj, kiujn mi provizore kaŝas, ĉar restas neellaboritaj detaloj. Kiam ŝi revenos, vi devos konsenti kun mi, kion ajn mi diros; nur tion vi devos fari. Nun, la sekvanta tagordero. Kie ni dormos ĉi-nokte?
— Sur la riverbordo, — mi diris, irante suben. — Nia amiko havas la tutan monon, kiun mi kunportis, tial mi devas preni pli el nia stoko. Poste mi iros surborden por aĉeti tendon, dormosakojn, ĉiajn ekipaĵojn por komforte tendumi.
— Bonege. Mi restos sur la posteno ĝis via reveno.
Mi aĉetis ankaŭ bifstekojn, kaj aron da elegantaj boteloj de vino. Ni bezonis grandan ŝanĝon de la MakPorka kuirado. Kiam la suno proksimiĝis al la horizonto, mi ligis la boaton al arboj sur la bordo de verda herbejo, kie ni povis starigi nian tendon. La Kuriero, lipklakinte pri la viando, anoncis ke li pretigos la vespermanĝon. Dum li faris tion, kaj Lizbeta flegis siajn ungojn, mi martelis palisetojn kaj pretigis niajn litojn. La suno estis oranĝkolora globo sur la horizonto, kiam ni ekmanĝis. Estis bonege. Neniu parolis, ĝis ni finis. Kiam la fina peceto estis manĝita, La Kuriero suspiris, levis sian glason kaj trinketis, kaj suspiris sate.
— Kvankam mi mem kuiris ĝin, mi devas diri, ke la manĝo estis triumfo.
— Ĝi ja forviŝas la guston de la erinapraĵoj el la buŝo, — mi konsentis.
— Mi ne ŝatis la vinon. Aĉa. — Nur ŝia silueto estis videbla en la mallumo. Sen la kutima glora fizika akompano, ŝia voĉo, same kiel ŝiaj vortoj, ne estis tiom ŝatinda. Tamen al la malalta baso de La Kuriero mankis malico, kiam li denove parolis:
— Lizbeta — mi rajtas nomi vin Lizbeta, ĉu ne? Dankon. Lizbeta, ni alvenos en la urbon Valhalo morgaŭ, kie mi devos iri surborden kaj voki al mia banko. Nia kaso malpleniĝas. Vi ne dezirus, ke nia mono elĉerpiĝu, ĉu?
— Ne, mi ne deziras tion.
— Mi pensis, ke ne. Sed ĉu vi dezirus, ke mi iru al la banko kaj prenu por vi centmil spesojn en malgrandvaloraj monbiletoj?
Mi aŭdis ŝin spasme spiri. Poste ŝi blinde serĉis la lumŝaltilon, kaj la lumoj super la kajuto ŝaltiĝis. Ŝi severe rigardis La Kurieron, kaj la unuan fojon ekkoleris.
— Ĉu vi provas ludi per mi, maljunulo?
— Tute ne, juna sinjorino. Mi simple pagas por nia sekureco. Vi scias kelkajn faktojn, kiuj estas, ni diru, plej bone ne priparolataj laŭte. Mi opinias, ke tiu sumo estas prudenta pago por via silentado. Ĉu ne?
Ŝi hezitis, poste ekridis.
— Jes ja. Nur montru al mi la koloron de tiuj spesoj, kaj mi pripensos eĉ permesi al vi knaboj daŭrigi vian vojaĵon sen kompatinda mi.
— Kion ajn vi deziras, mia kara, kion ajn vi deziras.
Kaj li ne plu parolis pri la temo. Ni enlitiĝis mallonge post tio, ĉar penplenan tagon spertis ni ĉiuj. Lizbeta posedis la boaton, kaj ni havis la tendon. Kiam mi revenis, post kiam mi ŝaltis la alarmilojn por certigi, ke la boato ankoraŭ restos tie matene, La Kuriero jam ronkegis. Antaŭ ol mi mem ekdormis, mi konsciis, ke, kion ajn li planis, ni havis almenaŭ ankoraŭ unu tagon da libereco, antaŭ ol Lizbeta pensos pri kontakti la policon. La logo de mono garantios ŝian silenton. Dum mi ekdormis, mi konsciis, ke La Kuriero sendube planis tion.
Ni zumis laŭ la rivero unu horon post tagiĝo, malgraŭ la plendoj de Lizbeta. Ŝi elvenis poste, kaj ŝia kolero baldaŭ malaperis pro prelego de La Kuriero pri mono. Li priskribis la renton, kiun ŝiaj investitaj spesoj povos gajni, sen elspezi iom ajn el la kapitalo; aludis papilie al la varoj, kiujn ŝi baldaŭ aĉetos; kaj ĉarmis ŝin kiel serpento kuniklon. Mi tute ne sciis, kio estis lia plano, sed mi ĝuis ĉiun momenton.
Meze de la posttagmezo mi ligis la boaton en la jaĥtostacio ĉe la kanalo, kiu duonigas Valhalon. La urbocentro estis proksima, kaj La Kuriero, kun la barbo kombita kaj la liphararo turnita, aspektis ordema kaj serioza.
— Tio ĉi ne postulos longan tempon, — li diris, kaj foriris. Lizbeta rigardis lin, jam nervoze atendanta.
— Li vere estas tiu, kiun oni nomas La Kuriero, — ŝi diris, kiam li estis foririnta.
— Mi ne scius pri tio.
— Ne provu trompi min. Mi vidis la 3Vajn filmojn, kiel iu liberigis lin. Malgrandulo kun liphararo. Devis esti vi.
— Estas multaj liphararoj en la mondo.
— Mi neniam pensis, kiam mi vidis vin en la lernejo, ke vi finos ĉi tiel.
— Mi pensis same pri vi. Mi admiris vin de malproksime.
— Same ĉiuj adoleskaj knaboj en la lernejo. Ne pensu, ke mi ne sciis tion. Ni ridis pri tio: li kiel instruisto, kaj…
Ŝi eksilentis kaj minace rigardis min, kaj mi ridetis dolĉe kaj iris suben por lavi la vespermanĝajn kaj matenmanĝajn telerojn, kiujn ŝi tiom zorge estis ignorinta. Mi ĵus finis, kiam estis saluto de la bordo.
— Hoj! Permeson enŝipiĝi!
La Kuriero staris ĉe la bordo de la doko, ridetanta kaj grandioza. Lia nova vestokompleto sendube kostis malgrandan trezoron. La teko, kiun li levis, ŝajne estis farita el ia vera bestofelo, kun akcesoraĵoj el brila oro. La okuloj de Lizbeta estis larĝaj kiel tasteleretoj. La Kuriero surŝipiĝis kaj donis al ni konspiran okulsignon.
— Plej bone ni iru suben, antaŭ ol mi montros al vi la enhavon de tiu ĉi teko. Ĝi ne estas por la okuloj de la mondo.
Lizbeta antaŭiris, kaj li tenis la tekon ĉe sia brusto, ĝis mi ŝlosis la pordon. Tiam li balais la paperojn de sur la tablo planken, metis la tekon en la mezon, kaj kun tantaliga precizeco malŝlosis kaj malfermis la tekon.
Eĉ mi estis imponita. Estis multe pli ol la centmil. Lizbeta fiksrigardis ĝin, poste etendis la manon kaj eltiris faskon de milspesaj monbiletoj.
— Aŭtentikaj? Ĉu ili estas aŭtentikaj? — ŝi demandis.
— Garantiitaj, rekte el la monfarejo. Mi mem certigis pri tio. — Dum ŝi atentis la monon, li turnis sin al mi. — Nu, Jim, ĉu ĝenus vin fari al mi komplezon? Ĉu vi trovus ian ŝnuron — mi certas, ke vi scios, kion vi bezonos. Mi deziras ankaŭ plenan silenton, dum vi ligos tiun ĉi knabinon, por ke ŝi ne povu movi sin.
Mi estis atendanta ion; ŝi ne. Ŝia buŝo ĵus ekmalfermiĝis por kriegi, kiam mi ekkaptis tiun plej karan kolon kaj premis forte ĝuste sub la oreloj.
— Ĉu ŝi povas sufiĉe spiri tiel? — demandis La Kuriero.
— Perfekte. Vidu la furiozan rigardon en ŝiaj okuloj kaj la kolerajn leviĝojn de tiu belega brusto. Ŝi spiras tra la naztruoj tute bone. Kaj nun, ĉu vi diros al mi, precize kio okazas?
— Sur la ferdekon, mi petas.
Li atendis, ĝis la pordo fermiĝis malantaŭ ni, antaŭ ol ekparoli, kunfrotante la manojn pro ĝojo.
— Finiĝis niaj zorgoj, mia knabo. Tion mi sciis tuj vidinte la mapon. Du faktoj pri ĉi tiu bela urbo certigas min pri tio. Unu estis la banko, filio de Galaksia Fidobanko, ĉe kiu mi havas konton, iom grandan, kiel vi povis konstati. La dua interesa fakto estas, ke ĉi tie estas kosmohaveno.
Mi cerbumis pri tio dum kelkaj sekundoj, dum mia malvigla menso malrapide kunkalkulis du kaj du. Tiam mia makzelo tiom gape falis, ke mi apenaŭ povis paroli.
— Ĉu vi volas diri, ke… ke ni iros… ekstermonden?
Li kapjesis kaj ridetis larĝe.
— Precize. Ĉi tiu eta mondo iĝis, ni diru, iom tro varma por ni. Estos eĉ pli varme, kiam nia amikino liberiĝos. Sed tiam ni estos forskuintaj la polvon de Paradizeto de niaj botoj, kaj ni estos lumjarojn malproksimaj. Vi ja diris al mi, ke vi volas vojaĝi, ĉu ne?
— Jes ja, kompreneble, sed ĉu ne estas kontroloj, inspektoj, polico kaj tiaj aferoj?
— Estas ja. Sed doganoj kaj migradaj kontroloj estas ĉirkaŭireblaj, se oni scias kiel. Mi scias kiel. Kaj mi ja kontrolis, kiaj ŝipoj ĉeestas, antaŭ ol fari ĉi tiun drastan paŝon. Mi bedaŭras, ke mi ne havis okazon por vin averti, sed mi estis certa, ke viaj grandiozaj refleksoj facile solvos la aferon. Kiam mi foriris de ĉi tie, mi ne sciis, ke hodiaŭ estos la tago por realigi la planon. Mi intencis preni la monon nur por trompi la knabinon, dum mi observis la kosmotrafikon. Sed la sorto ridetas al ni. Kargoŝipo el Kruptio ĉeestas por sin ŝarĝi kaj forveturos en la nokto. Ĉu tio ne estas bonega?
— Mi certas, ke jes. Sed mi estus multe pli certa, se mi scius kial.
— Jim, vian edukadon oni multe neglektis. Mi pensis, ke ĉiu lernejano scias, kiom la kruptianoj estas korupteblaj. Ili malesperigas la kontrolistojn de La Ligo. Neplibonigeblaj. La devizo de Kruptio estas, ke la reguloj ĉiam ŝanceliĝas, kio signifas, proksimume, ke ne ekzistas reguloj fiksaj. Tio estas, ekzistas leĝoj pri ĉio, sed subaĉeto povas tordi iun ajn leĝon. Ili ne estas ĝuste mondo da krimuloj, sed pli ĝuste planedo da torduloj.
— Tio sonas bele, — mi konsentis. — Kion do vi aranĝis?
— Ankoraŭ nenion. Sed mi certegas, ke okazoj prezentiĝos ĉe la kosmohaveno.
— Jes, certe. — Mi sentis nenian entuziasmon. La plano havis ĉiujn markojn de improvizaĵo kaj blinda fido. Sed mi ne havis alian elekton. — Kio pri la knabino?
— Ni lasos mesaĝon por la polico per elektronika poŝto, liverendan post nia forveturo, informante ilin pri la loko, kie eblas trovi ŝin.
— Tiu loko ne povas esti ĉi tie; tro publika. Iom alvale estas aŭtomata boatejo. Mi povus ligi la ŝipon tie, en unu el la eksteraj ligejoj.
— Jen ideala solvo. Se vi donos al mi direktivon, kiel trovi ĝin, mi hastos al la kosmohaveno por ĉion aranĝi. Ĉu ni renkontiĝu tie je 23:00?
— Konsentite.
Mi rigardis, kiel lia impona figuro foriris en la kreskanta mallumo; post tiam mi startigis la motoron kaj faris malrapidan turnon en la kanalo. Estis mallume, kiam mi atingis la boatejon. Sed ĝi estis hele lumigita, kaj la ŝanelo estis bone markita.
La plej multaj boatoj estis ligitaj proksime al la bordo, kio konvenis por mi. Mi prenis la plej eksteran ligejon, tute for de la aliaj, poste iris suben, ŝaltis la lumojn, kaj frontis la venenan rigardon el tiuj belegaj okuloj. Mi ŝlosis la kajutpordon malantaŭ mi, kaj mi sidiĝis sur la liteto fronte al Lizbeta.
— Mi volas paroli kun vi. Se mi forigos la glubendon, ĉu vi promesas, ke vi ne krios? Ni estas tute foraj de la urbo, kaj ĉi tie estas neniu por aŭdi vin ĉiuokaze. Ĉu konsentite?
La malamo restis, dum ŝi malvolonte kapjesis. Mi fortiris la bendon — kaj apenaŭ ekfortiris miajn fingrojn, kiam la perfektaj dentoj ekmordis al mia mano.
— Mi povus mortigi vin, murdi vin, buĉi vin…
— Sufiĉas, — mi diris. — Estas mi, kiu povus fari ĉiujn tiujn aferojn, ne vi. Do fermu la faŭkon.
Ŝi fermis. Eble pro la ekkonscio, kia estis ŝia situacio, en ŝiaj okuloj nun estis pli da timo ol da kolero. Mi ne volis teruri senhelpan knabinon, sed la parolado pri murdo estis ja ŝia ideo. Ŝi pretis aŭskulti.
— Vi ne povas esti komforta. Do kuŝu kviete, dum mi malligas vin.
Ŝi atendis, ĝis ŝiaj pojnoj estis liberaj, kaj tiam ekskrapis per la ungoj al mia vizaĵo, dum mi malligis ŝiajn maleolojn. Mi atendis tion, do ŝi finis denove sternita sur la lito, senspirigite per bato.
— Kondutu racie, — mi diris al ŝi. — Vi povas denove esti ligita kun ŝtopita buŝo same facile. Kaj bonvolu ne forgesi, ke vi mem alportis al vi ĉi tion.
— Vi estas krimulo, ŝtelisto. Atendu, ĝis la polico kaptos vin…
— Kaj vi estas ĉantaĝulo. Ĉu sufiĉas nun la stultaĵoj kaj insultoj? Jen kio okazos. Ni lasos vin en ĉi tiu boato, kaj, kiam ni estos jam for, la polico informiĝos, kie trovi vin. Mi estas certa, ke vi rakontos al ili belan historion. De ĉi tie estas ekspresaj liniotrajnoj, kaj ankaŭ aŭtovojoj. Vi neniam revidos nin. Ankaŭ ili ne. Iom da misdirektado neniam malhelpis.
— Mi soifas.
— Mi alportos al vi ion.
Kompreneble ŝi ekkuris al la pordo, kiam mi turnis al ŝi la dorson, kaj reatencis miajn okulojn, kiam mi fortiris ŝin. Mi povis kompreni ŝiajn sentojn. Mi nur volis, ke ŝi ne estu tia.
La tempo forpasis tre malrapide post tio. Ŝi havis nenion por diri, kion mi volis aŭdi, kaj kompreneble tio validis ankaŭ inverse. Horoj pasis tiel, ĝis la boato ekbalanciĝis, kiam iu paŝis sur ĝin. Mi ĵetis min al la liteto, sed ŝi eligis unu bonan krion, antaŭ ol mi povis silentigi ŝin. La pordoklinko klaketis kaj turniĝis.
— Kiu? — mi vokis, kaŭranta kaj batalpreta.
— Ne fremdulo, tion mi certigas, — diris la konata voĉo. Mi malŝlosis kaj malfermis la pordon kun sento de granda malpeziĝo.
— Ĉu ŝi povas aŭdi min? — li demandis, rigardante la silentan figuron sur la lito.
— Eble. Mi ligu ŝin denove, kaj ni iru sur la ferdekon.
Li iris antaŭ mi, kaj dum mi fermis la pordon, subita ekbrilo lumigis la noktan ĉielon kaj grimpis en brulanta arko al la zenito.
— Bona aŭguro, — diris La Kuriero. — Jen interstelulo. Ĉio estas aranĝita. Kaj tempo esenca, do mi proponas, ke ni ekprenu niajn aĵojn kaj foriru tuj.
— Transporto?
— Luita teraŭto.
— Ĉu spurebla?
— Mi esperas, ke jes. La luredono estas ĉe la liniotrajna stacio. Mi aĉetis biletojn por ni ambaŭ, kion vi ĝojos aŭdi.
— Mi menciis liniotrajnojn al nia amikino en la kajuto.
— Du grandaj mensoj, kiuj funkcias kiel unu. Mi pensas, ke mi sukcesos faligi la biletojn, kie ŝi povos ilin vidi, dum ni pakos.
Ni eniris kaj eliris rapide, kaj mi tre ĝuis la manieron, en kiu la nemisrekoneblaj bluaj liniotrajnaj biletoj falis sur la littukojn dum momento. Falis el lia poŝo, dum ambaŭ manoj estis aliloke okupitaj. Majstre! Dum mi fermis la pordon, mi ne povis rezisti la tenton blovi kison al Lizbeta. Mi ricevis minacan rigardon kaj mutigitan grunton kiel respondon, kiun mi certe meritis. Ŝi ankoraŭ havis kelkajn milojn de nia mono, do ŝi ne plendu.
Post redono de la teraŭto ni veturis ŝvebtrajne ĝis la liniotrajna stacio. Ni atendis, ĝis ni estis solaj kaj neobservataj antaŭ ol daŭrigi nian vojon ĝis la kosmohaveno. Ĝis tiu momento ĉio estis hasto kaj plano, kaj pri la realeco de tio, kion mi faris, mi konsciiĝis nur tiam, kiam mi ekvidis aperanta antaŭ mi la vastan lumigitan flankon de interstelulo.
Mi iros ekstermonden! Unu afero estas rigardi la kosmo-operojn; sed tute alia afero estas ekveturi en la kosmon. Mi sentis la harojn hirtiĝi sur mia brako kaj moviĝi sur mia nuko. Ĉi tiu nova vivo estos bona!
— En la trinkejon! — ordonis La Kuriero. — Nia homo jam estas tie.
Maldika viro en ŝmirmakulitaj kosmulaj vestaĵoj estis tuj ekironta, sed li refalis en la sidejon, kiam li vidis La Kurieron.
Per kolera voĉo li diris ion en lingvo, kiun mi ne komprenis, sed La Kuriero ŝajne komprenis, ĉar li respondis samlingve, samtempe skuante dikan faskon da bankbiletoj, kiuj havis supermezure trankviligan efikon al la alia. La mono transdoniĝis, kaj post iom da konversacio dua fasko da biletoj iris la saman vojon kiel la unua. Kun satigita avido la kosmulo montris la vojon ĝis havena kamioneto, kaj ni grimpis en la malantaŭon. La pordo ĵetfermiĝis, kaj en la mallumo ni forrapidis.
Kia aventuro! Nevidataj veturiloj preterveturis; poste aŭdiĝis stranga martelado, kiu venis kaj foriris, sekvate de laŭta siblado kvazaŭ de giganta serpento. Ni haltis mallonge post tio, kaj nia gvidanto ĉirkaŭvenis kaj malfermis la malantaŭan pordon. Mi elpaŝis unue kaj trovis min ĉe la bazo de deklivo, kiu kondukis al io, kio povis esti nur la batita kareno de interstela kosmoŝipo.
Apud la deklivo staris armita gardisto, kiu fiksrigardis min.
Ĉio estis finita. La aventuro finiĝis jam antaŭ la komenco. Kion mi faru? Forkuri? Ne. Mi ne povis forlasi La Kurieron. Li flankenpuŝetis min, dum mi ankoraŭ kuris en rondoj en mia kapo, kaj promenis senzorge ĝis la gardisto.
Kaj donis al li faskon da biletoj.
La gardisto estis ankoraŭ nombranta ilin, kiam ni hastis supren post nia subaĉetita kosmulo, baraktante por resti proksimaj kun nia tuta pakaĵaro.
La kosmulo malfermis la pordon de iu kupeo kaj ordonis ion en sia lingvo. Ni trapuŝis nin en la mallumon, dum la pordo fermiĝis kaj ŝlosiĝis malantaŭ ni.
— Sekura haveno! — La Kuriero suspiris pro senpeziĝo, dum li palpumis ĉe la muro, ĝis li trovis la ŝaltilon, kaj eklumiĝis. Ni estis en malvasta kajuteto. Estis du mallarĝaj litetoj kaj eĉ pli mallarĝa lavejo transe. Sufiĉe mallukse.
— Hejme plej ĉarme, — diris La Kuriero, ridetante bonvole, dum li ĉirkaŭrigardis. — Ni devos resti ĉi tie almenaŭ du tagojn. Do ni bone aranĝu niajn aferojn nevideblaj. Se ne, la kapitano minacos reveturi, kaj la subaĉeto plikostiĝos. Mi estas certa, ke ni travivos.
— Mi ne estas certa, ke mi komprenas ĉion. Ĉu vi ne jam pagis la subaĉeton?
— Nur la unuajn partojn. Subaĉetojn oni neniam dividas; jen via unua leciono en la delikata arto. La kosmulo ricevis pagon por ŝtele surŝipigi nin, kaj li aranĝis, ke amika gardisto deĵoros por preni sian parton. Tiuj aranĝoj apartenas al la pasinteco. Nia ĉeesto en la ŝipo ne estas konata al la oficiroj, kaj speciale al la kapitano, kiu bezonos treege grandan pagon. Vi vidos.
— Mi nepre volas vidi. Subaĉetado sendube estas malfacila scienco.
— Certe.
— Estas bone, ke vi parolas ilian lingvon, por ke vi povu negoci.
Liaj brovoj suprensaltis ĉe tio, kaj li klinis sin proksimen.
— Vi ne komprenis nin, ĉu? — li demandis.
— Mi ne lernis fremdajn lingvojn en la lernejo.
— Fremdajn! — Li aspektis ŝokite. — De kia subevoluinta parto de tiu erinapro-bredanta planedo vi devas esti. Tio ne estis fremda lingvo, mia kara. Tio estis Esperanto, la galaksia lingvo, la simpla dua lingvo, kiun ĉiu lernas frue kaj parolas kvazaŭ indiĝeno. Vian edukadon oni neglektis, sed tion oni facile riparos. Antaŭ nia venonta alplanediĝo ankaŭ vi parolos ĝin. Por komenci, ĉiuj verboj en la prezenco finiĝas per as. La simpleco mem…
Li haltis, kiam iu provis la klinkon de la kajuta pordo. Liaj fingroj ektuŝis liajn lipojn, dum li montris al la apuda lavejo. Mi ĵetis min tien kaj ŝaltis la lumon tie, dum li malŝaltis tiun de la kajuto mem. Li hastegis al mi kaj enŝtopis sin apud mi, dum mi frapete malŝaltis la lumon. Li singarde fermis la pordon, dum la koridora pordo malfermiĝis.
Paŝoj batis obtuze trans la kajuton, kaj venis sono de spira fajfado. Rutina ekzameno. Nenio videbla. Li foriros post momento…
Tiam la laveja pordo malfermiĝis, kaj eklumiĝis. La orpasamenta oficiro rigardis La Kurieron ŝtopitan en la etan duŝejon, kaj min, kiu kaŭris sur la truseĝo, dum li ridetis per speciale malpura rideto.
— Mi pensis, ke estas tro da agado subferdeke. Kaŝvojaĝantoj. — Eta pafilo aperis en lia mano. — El! Vi du iras surteren, kaj mi vokas la lokan policon.
— Ni ne trorapidu, Jim. Trankviliĝu, dum mi parolas kun tiu afabla oficiro.
Malrapide li movis la manojn al sia poŝo, dum la pafilo sekvis ĉiun lian movon. Liaj fingroj eniĝis profunde — kaj elvenis kun maldika fasko de banknotoj.
— Tio ĉi estas antaŭpago por malgranda favoro, — li diris, transdonante la banknotojn al la oficiro, kiu prenis ilin ambaŭmane. Ne estis malfacile nun, ĉar la pafilo estis malaperinta same rapide kiel ĝi aperis antaŭe. Li nombris la monon, dum La Kuriero plu parolis:
— La favoro, kiun ni humile petas, estas, ke vi ne trovu nin dum du tagoj. Vi ricevos saman sumon morgaŭ, kaj denove la sekvan tagon, kiam vi trovos nin kaj kondukos nin al la kapitano.
La mono malaperis, kaj la pafilo reaperis — kvankam mi ne rimarkis movon de lia mano. Li estis sufiĉe lerta por prezenti sin sur scenejo.
— Mi opinias, ke ne, — li diris. — Mi opinias, ke mi prenos la tutan monon, kiun vi kunhavas, kaj kondukos vin tuj al la kapitano.
— Ne tre saĝe, — La Kuriero respondis severe. — Mi diros al la kapitano, precize kiom vi enpoŝigis. Li forprenos ĝin de vi, kaj vi havos nenion. Mi diros al li ankaŭ, kiujn ŝipanojn mi subaĉetis; ili perdos sian monon, kaj vi ne estos populara oficiro ĉi tie. Ĉu vi ŝatus tion?
— Viaj vortoj enhavas iom da vero, — li respondis penseme, frotante sian mentonon, denove kun malplenaj manoj. — Eble se la pagoj estus pli grandaj…
— Dek centonoj, ne pli, — diris La Kuriero, kaj la pago efektiviĝis. — Ĝis morgaŭ. Bonvolu reŝlosi la pordon.
— Certe. Mi deziras al vi agrablan vojaĝon.
Li foriris, kaj mi elvenis el la necesejo kaj skuis la manon de La Kuriero.
— Mi gratulas vin, sinjoro! Majstra prezento de scienco, pri kies ekzisto mi apenaŭ sciis.
— Dankon, mia knabo. Sed estas utile koni la bazajn regulojn. Li neniam intencis elĵeti nin el la ŝipo. Tio estis nur lia propono. Mi malakceptis, li kontraŭproponis, mi konsentis kaj efektivigis la negocon. Li sciis, ke li ne povis postuli pli, ĉar mi bezonos grandan sumon por la kapitano. Neelparolite, sed tamen konsentite, estas, ke mi silentos pri la subaĉeto. Ĉio laŭ la reguloj…
Laŭta hurlilo en la koridoro interrompis lin, kaj ruĝa palpebruma lampo eklumis super la pordo.
— Ĉu io malbonas? — mi kriis.
— Io tre bonas. Ni estas pretaj deteriĝi. Mi proponas, ke ni ekkuŝu sur tiuj litetoj, ĉar kelkaj el tiuj malnovaj ŝipaĉoj ege akceliĝas dum la ekflugo. Post kelkaj minutoj ni fine forlasos Paradizeton. Prefere por ĉiam. Tiu malliberejo, simple terura, kaj la manĝaĵoj…
Fortiĝanta muĝado superbruis liajn vortojn, kaj la liteto ektremis. Poste la ekfluga akcelo pezigis mian bruston. Ĝuste kiel en la filmoj — sed multe pli ekscite en la realo. Finfine, en la kosmo! Kiaj ĝojoj atendis nin!
Sed ili atendis nin longe. La matraco estis maldika kaj la premo dolorigis mian dorson. Krome, ni ŝanĝis al nulpezo kaj reen plurfoje, antaŭ ol ili sukcesis funkciigi la artefaritan graviton. Aŭ preskaŭ sukcesis. Kelkfoje ĝi iom singultis, same kiel mia stomako. Tio okazis sufiĉe ofte dum la sekvaj tagoj, ke mi ne sentis la mankon de la manĝoj, kiujn mi kutime manĝus. Almenaŭ ni havis tiom da rusta malfreŝa akvo, kiom ni bezonis. La oficiro restis ŝmirita, kaj mi restis en mia liteto plejparte kaj koncentriĝis pri miaj Esperanto-lecionoj por forgesi miajn suferojn. Post du tagoj la gravito fine normaliĝis, kaj mia apetito revenis. Mi atendis nian liberigon, pli da subaĉetado — kaj kelkajn manĝaĵojn.
— Kaŝveturantoj! — diris la oficiro, kiam li malfermis la pordon, metis la manon sur la bruston kaj ŝanceliĝetis, ĉar ŝipanino akompanis lin. — Terure, nekredeble! Ekstaru, ambaŭ, kaj venu kun mi! Kapitano Gart interesiĝos pri tio!
Estis tre konvinka surscenigo, fuŝita nur per la mano, kiun li etendis monpostulante, tuj kiam la ŝipanino forturniĝis. Ŝi aspektis enuigite kaj sciis verŝajne pri la negoco. Ni marŝis laŭ la koridoro kaj supreniris tri metalajn ŝtuparojn al la ponto. Almenaŭ la kapitano estis ŝokita, kiam li vidis nin. Verŝajne li estis la sola en la ŝipo, kiu ne sciis pri nia ĉeesto.
— Diable — de kie venas tiuj?
— De unu el la malplenaj kajutoj en ferdeko C.
— Vi devus esti kontrolinta tiujn kajutojn.
— Mi faris tion, kapitano; tio estas en la loglibro. Unu horon antaŭ nia ekflugo. Poste mi estis sur la ponto kun vi. Ili certe enŝipiĝis poste.
— Kiun vi subaĉetis? — Kapitano Gart diris, turniĝante al ni. Li estis griziĝinta maljuna kosmulo, kiu rigardis malbonfareme.
— Neniun, kapitano, — La Kuriero diris per sincera voĉo. — Mi tre bone konas tiujn malnovajn kargoŝipojn de la Reptil-klaso. Tuj antaŭ la ekflugo la gardisto ĉe la enirejo eniris la ŝipon. Ni eniris malantaŭ li, nevidate, kaj kaŝis nin en la kajuto. Jen ĉio.
— Mi ne kredas eĉ unu vorton. Diru al mi, kiun vi subaĉetis, aŭ mi ĵetos vin en la malliberejon!
— Kara kapitano, viaj honestaj ŝipanoj neniam akceptus subaĉetojn! — Li ignoris la nekredan snufon. — Mi havas pruvon. Mia tuta ne malkonsiderinda posedaĵo estas kompleta kaj en mia poŝo.
— For! — la kapitano tuj ordonis al ĉiuj ŝipanoj en la estrejo. — Ĉiuj. Mi transprenos ĉi tiun deĵorperiodon. Mi volas pridemandi tiujn du pli detale.
La oficiro kaj la ŝipanoj eliris piedtrene kun senesprimaj vizaĝoj sub lia fiksa rigardo. Kiam ili estis for, la kapitano ŝlosis la pordon kaj turniĝis rapide.
— Donu ĝin al mi, — li ordonis. La Kuriero donis al li sufiĉe grandan sumon. La kapitano nombris ĝin kaj kapneis. — Ne sufiĉas.
— Kompreneble, — La Kuriero konsentis. — Tio estas la komenca pago. La reston post alteriĝo sur iu agrabla planedo kun malseveraj doganistoj.
— Vi postulas multon. Mi ne deziras riski malfacilaĵojn kun planedaj aŭtoritatoj kontrabandante enmigrantojn sen permeso. Estas multe pli facile tuj forpreni la tutan monon kaj malaperigi vin.
La Kuriero tute ne estis imponita per tiu movo. Li frapetis sian poŝon kaj kapneis.
— Ne eblas. La fina pago okazos per tiu registrita ĉeko por ducentmil spesoj de la Galaksia Banko de Kredito kaj Interŝanĝo. Ĝi ne valoros, ĝis mi subskribos duan fojon. Vi povas torturi min, sed mi neniam subskribos! Ĝis ni staros sur firma tero.
La kapitano signifoplene levis la ŝultrojn kaj turniĝis al la stiriloj, ŝanĝetante ion antaŭ ol returniĝi.
— Alia afero estas la kosto de via manĝaĵo, — li diris trankvile. — Bonfaroj ne pagas miajn brulaĵfakturojn.
— Tute prave. Ni akordiĝu pri prezo.
Tio ŝajnis esti ĉio — sed La Kuriero flustris averton, kiam ni reiris laŭ la koridoro.
— Oni sendube sekrete priaŭskultas la kajuton kaj traserĉis niajn pakaĵojn. Mi havas nian tutan monon kun mi. Restu proksime al mi por eviti incidentojn. Tiu oficiro ekzemple povus esti bona profesia poŝoŝtelisto. Do — kion vi pensas pri iom da manĝaĵo? Paginte ni povas fini nian devigan fastadon per bela festmanĝo.
Mia stomako laŭte grumblis konsenton al tiu propono, kaj ni ekiris al la manĝejo. Pro la manko de pasaĝeroj la grasa, nerazita kuiristo servis nur simplajn kruptiajn manĝaĵojn. Bone por la kruptianoj, sed ni devis iom alkutimiĝi. Ĉu vi iam provis fermteni vian nazon kaj samtempe manĝi? Mi ne demandis al la kuiristo, kion ni manĝas — mi timis, ke mi ricevus respondon. La Kuriero profunde suspiris kaj komencis pene engluti sian porcion da kaĉaĉo.
— La afero, kiun mi forgesis pri Kruptio, — li diris malbonhumore, — estas la manĝaĵo. Certe kulpas elektema memoro. Kiu ŝatus iam memori festmanĝon tian?
Mi ne respondis, ĉar mi englutegis mian tason da varma akvo por forigi la guston el mia buŝo.
— Almenaŭ la akvo ĉi tie ne estas tiom abomeninda kiom la aĵo el la krano en nia kajuto, — mi diris. La Kuriero suspiris denove.
— Tio, kion vi trinkas, estas kafo.
Ne estis plezurkrozo. Ni ambaŭ perdis pezon, ĉar ofte estis pli bone eviti manĝon. Mi daŭrigis mian studadon, lernante la detalojn de defraŭdo, de falsado de fakturoj, de duobla kaj triobla librotenado — kaj ĉion en Esperanto, ĝis mi estis flua kiel denaskulo en tiu bela lingvo.
Dum nia unua alplanediĝo, ni restis en la ŝipo, ĉar soldatoj kaj doganistoj svarmis kiel muŝoj ĉirkaŭ la ŝipo.
— Ne ĉi tie, — la kapitano diris, rigardante kun ni la surekranan bildon de la surfaco. — Tre riĉa planedo, sed ili ne ŝatas fremdulojn. La sekva planedo en ĉi tiu sistemo estos laŭ via plaĉo: terkulturo, malgranda loĝantaro, ili bezonas enmigrantojn, do eĉ ne ekzistas doganoficejo.
— La nomo? — La Kuriero demandis.
— Amfisbionia.
— Mi neniam aŭdis pri ĝi.
— Ĉu vi aŭdus? El tridekmil loĝataj planedoj?
— Ĝuste. Tamen…
La Kuriero ŝajnis maltrankvila, kaj mi ne povis kompreni la kialon. Se tiu planedo ne plaĉus al ni, ni povus akiri sufiĉajn rimedojn por pluvojaĝi. Sed iu instinkto nervozigis lin. Finfine li subaĉetis la trezoriston por uzi la ŝipkomputilon. Kiam ni enforkis nian verspermanĝon, li rakontis al mi pri tio:
— Io malbonodoras pri tio — pli malbone ol ĉi tiu manĝaĵo. — Tio estis terura penso. — Mi ne povas trovi ian mencion pri planedo nomita Amfisbionia en la galaksia gvidlibro. Kaj la gvidlibro estas ĝisdatigata ĉiun fojon, kiam ni alplanediĝas kaj ligiĝas al planeda komunika reto. Krome, nia sekva celo estas kaŝita. Nur la kapitano havas la kodon por aliri ĝin.
— Kion ni povas fari?
— Nenion — ĝis post kiam ni alteriĝos. Tiam ni eltrovos liajn intencojn.
— Ĉu vi ne povas subaĉeti oficiron?
— Mi jam faris. Tiel mi eltrovis, ke nur la kapitano scias, kien ni veturas. Kompreneble li ne diris al mi tion, ĝis mi pagis. Fripona artifiko. Mi farus same.
Mi klopodis pligajigi lin, sed sensukcese. Verŝajne la manĝaĵo misefikis al lia humoro. Estus bone alveni sur tiu planedo, kia ajn ĝi estas. Bona ŝtelisto certe povas vivteni sin en ia ajn socio. Kaj unu afero estis certa: La manĝaĵo devos esti pli bona ol la aĉaĵo, kiun ni nun heziteme manĝis.
Ni restis en niaj litetoj, ĝis la ŝipo alteriĝis, kaj la verda lumo ekbrilis. Niaj malmultaj posedaĵoj jam estis pakitaj, kaj ni portis ilin al la aerkluzo. La kapitano funkciigis ĝin mem. Li grumblis, dum la aŭtomata aeranalizilo plenumis siajn testojn; la ena pordo ne malfermiĝos, ĝis ili finiĝos kaj ĝi estos kontenta pri la rezultoj. Fine ĝi pepis kaj vidigis mesaĝon, kaj li transprenis la regon. La peza pordego malrapide malfermiĝis, enlasante iom da varma kaj fortodora aero. Ni enspiris kun aprezo.
— Jen skribilo, — diris kapitano Gart. La Kuriero nur ridetis.
La kapitano iris antaŭe, kaj ni sekvis kun niaj pakaĵoj. Estis nokto, steloj brilis supre, nevideblaj estaĵoj kriis el la mallumo de proksima arbaro. La sola lumo venis de la aerkluzo.
— Ĉi tie sufiĉas, — la kapitano diris, starante sur la fino de la ŝarĝdeklivo. La Kuriero kapneis montrante al la metala surfaco.
— Ni ankoraŭ estas sur la ŝipo. Sur la teron, mi petas.
Ili akordiĝis pri neŭtrala loko proksima al la ŝarĝdeklivo — sed sufiĉe malproksima de la ŝipo por malebligi ian provon reenŝipigi nin. La Kuriero elprenis la ĉekon, fine akceptis la skribilon, kaj zorge subskribis. La kapitano — ĉiam suspektema — komparis la subskribon kun la supra kaj fine kapjesis. Li rapide supreniris, kiam ni levis niajn pakaĵojn — kaj li turniĝis kaj elkriis.
— Nun ili apartenas al vi!
Kiam la ŝarĝdeklivo leviĝis, ekster nia atingo, fortaj lumoj ekbrilis el la mallumo, fiksante nin kiel tineojn. Armitaj viroj alkuris, kiam ni turniĝadis, kaptite, perdite.
— Mi sciis, ke io ne estis en ordo, — diris La Kuriero. Li faligis siajn pakaĵojn kaj stoike rigardis la alkuregantajn virojn.
— Mi prenos ĉion, kion vi du havas. Ĉion. Rapidu!
Du uniformuloj alkuris por certigi, ke ni faru kiel ordonite. Ili havis strangaspektajn pafilojn kun grandaj tuboj kaj lignaj kolboj. Malantaŭ ni, mi aŭdis grincadon, kiam la ŝarĝdeklivo remalsupreniĝis kun la kapitano Gart staranta sur ĝia fino. Mi klinis min por preni la pakaĵojn, kaj pluturnis min, plonĝante al la kapitano, kaptante lin.
Laŭtis eksplodo, kaj io zumis preter mia kapo kaj resonis kontraŭ la ŝipkareno.
La kapitano sakris kaj svingis pugnon al mi. Ne povus esti pli bone. Mi antaŭeniris al la bato, kaptis lian brakon, kaj tordis ĝin al lia dorso. Li kriis pro doloro: plaĉa bruo.
— Lasu lin, — voĉo diris, kaj mi rigardis super la tremanta ŝultro de la kapitano por vidi La Kurieron sternitan sur la tero, kun piedo de la oficiro sur lia brusto. Kaj la spado ne estis nur ornama, ĉar ĝia pinto nun puŝis kontraŭ la gorĝo de La Kuriero.
Ja estis unu el tiaj tagoj. Mi premetis la kolon de la kapitano per mia libera mano, antaŭ ol mi ellasis lin. Li glitis suben, kaj lia senkonscia kapo plaĉe frapis la ŝarĝdeklivon. Mi ekpaŝis for, kaj La Kuriero ekstaris ŝanceliĝe, senpolvigante sin, dum li turnis sin al nia kaptinto.
— Pardonu min, moŝta sinjoro, sed ĉu mi rajtas humile demandi la nomon de ĉi tiu planedo, kie ni staras?
— Spukavatem, — estis la raspa respondo.
— Mi dankas. Se vi permesas, mi iros kaj helpos nian amikon la kapitanon Gart restariĝi, ĉar mi deziras pardonpeti pro la impulsa konduto de mia juna amiko.
Neniu haltigis lin, dum li turnis sin al la kapitano, kiu ĵus rekonsciiĝis. Kaj tuj remalkonsciiĝis pro la piedbato, per kiu La Kuriero trafis lian tempion.
— Mi normale ne estas venĝema homo, — li diris forturniĝante kaj elprenante sian monujon. Li donis ĝin al la oficiro kaj pludiris: — Tamen nur tiun fojon, mi deziris esprimi miajn sentojn antaŭ ol reiĝi la normala pacema mi. Vi komprenas, ĉu ne, kial mi faris tion?
— Mi farus la samon, — la oficiro diris, kalkulante la monon. — Tamen nun la ludoj estas finitaj. Neniam plu alparolu min, aŭ vi mortos.
Li foriris, kaj alia viro aperis el la malhelo kun du nigraj metalaj ringoj en la manoj. La Kuriero staris, sensente kaj senreziste, dum la viro klinis sin kaj ŝlosis unu el ili ĉirkaŭ lia maleolo. Mi ne sciis, kio ĝi estis, sed ĝi ne plaĉis al mi. Mian oni ne ŝlosu tiel facile.
Tamen ja, oni faris. La faŭko de pafilo puŝis en mian dorson, kaj mi ne kontraŭis, dum la objekto klakis ŝlosita en sia loko. La aĵo-ŝlosinto ekstaris kaj rigardis al mi en la vizaĝon, starante tiom proksime, ke lia kloaka spiro envolvis min. Kaj li estis ankaŭ malbela, kun faldita cikatro, kiu ne plibeligis lian vizaĝon. Li puŝis akran fingron en mian bruston, dum li parolis:
— Mi estas Tars Tukas, servanto de nia sinjoro, la potenca ĉifalo Dökkid. Sed vi neniam alparolu min per mia nomo; vi ĉiam diru “Mastro”.
Mi ekdiris ion alian, ion, kio certe estis plibonigo kompare kun “mastro”, kiam li puŝis butonon sur metala skatolo pendanta de lia zono.
Tuj mi estis sur la tero, penante forpuŝi ruĝan dolornebulon el miaj okuloj. La unua afero, kiun mi ekvidis, estis La Kuriero sur la tero antaŭ mi, ĝemanta pro doloro. Mi helpis lin restariĝi; Tars Tukas vere ne bezonis fari tion, ne al homo de lia aĝo. Li firidetis oblikvan, cikatran rideton, kiam mi turnis min.
— Kiu mi estas? — li demandis. Mi kontraŭstaris ĉiujn tentojn, pro La Kuriero, ne pro mia propra sorto.
— Mastro.
— Ne forgesu, kaj ne provu forkuri. Nervaj ripetiloj troviĝas tra la tuta lando. Se mi lasas ĉi tion tro longe ŝaltita, ĉiuj nervoj viaj ĉesos funkcii. Por ĉiam. Ĉu komprenite?
— Komprenite, Mastro.
— Transdonu ĉion, kion vi havas.
Mi obeis. Monon, paperojn, monerojn, ŝlosilojn, horloĝon, ĉion. Li manserĉis min krude kaj aspektis kontenta, por la momento.
— Ni iru.
Kun tropika rapideco la suno jam leviĝis, kaj la lampojn oni malŝaltis. Ni ne rigardis malantaŭen sekvante nian novan mastron. La Kuriero marŝis malfacile, kaj mi devis helpi lin. Tars Tukas direktis nin al duonrompita ligna ĉaro, kiu staris proksime. Oni mansignis, ke ni grimpu en ĝian malantaŭon. Ni sidiĝis sur la tabula benko kaj rigardis, dum kestojn oni malsuprenigis el la kargopordo de la kosmoŝipo.
— Tio estis bela piedbato al la kapitano, — mi diris. — Vi evidente scias ion pri ĉi tiu planedo, kion mi ne scias. Kio estis la nomo?
— Spukavatem. — Li kraĉis la nomon kvazaŭ sakraĵon. — La muelŝtono ĉirkaŭ la kolo de La Ligo. La kapitano perfidadis nin ĝis la kerno. Kaj li ankaŭ kontrabandas. Absoluta embargo validas kontraŭ ĉi tiu mondaĉo. Precipe pri armiloj, kiuj certe plenigas tiujn kestojn. Spukavatem!
Tio ne vere diris al mi ion krom tio, ke estis sufiĉe malbone. Tion mi jam sciis.
— Ĉu eblus esti iom pli informema pri tiu muelŝtono?
— Mi kulpigas min tute pro via implikiĝo en ĉi tio. Sed kapitano Gart repagos. Eĉ se ni faros nenion alian, Jim, ni trenos lin al la justico. Ni sciigos La Ligon. Iel.
La “iel” senkuraĝigis lin eĉ pli, kaj li apogis la kapon lace inter la manojn. Mi sidis silente, atendante, ke li reekparolados, kiam li pretos.
Eksidante, li finfine reparolis, kaj en la respegulita lumo mi vidis, ke la fajro revenis en liajn okulojn.
— Nil carborundum, Jim. Ne lasu al la bubaĉoj eluzi vin. Ni sidas nun en bela kaĉo. Spukavatem unue kontaktiĝis kun La Ligo antaŭ pli ol dek jaroj. Ĝi estis izolita depost la Disfalo, kaj havis milojn da jaroj por fiiĝi. Ĝi estas loko, kiu donas al krimo malbonan famon, ĉar ĉi tie la krimuloj regas. La frenezulejo estas kaperita de la frenezuloj. Anarkio regas — ne, ne vere — kompare kun Spukavatem anarkio ŝajnas JunNulara pikniko. Mi aparte studis la registaran sistemon de ĉi tiu planedo, dum mi prilaboris la malpli evidentajn erojn de mia propra filozofio. Ĉi tie ni havas ion, kio apartenas al la perditaj malhelaj epokoj de la estiĝo de la homaro. Ĝi estas absolute malestiminda en ĉiuj siaj aspektoj, kaj nenion la Ligo povas fari, krom invadi. Kio estas tute kontraŭ la filozofio de la Ligo. La forto de la Ligo estas ankaŭ ĝia malforto. Planedo aŭ planedoj ne rajtas fizike ataki alian planedon. Kiu farus tion, suferus tujan neniigon fare de ĉiuj aliaj, ĉar milito estis proklamita kontraŭleĝa. La Ligo povas nur helpi ĵusmalkovritajn planedojn, oferti konsilojn kaj helpon. Onidire estas kaŝaj organizaĵoj de la Ligo, kiuj laboras pri la subfosado de abomenindaj socioj kiel ĉi tiu, sed kompreneble tion oni neniam agnoskas publike. Do tio, kion ni havas ĉi tie, estas malbono, ega malbono. Ĉar Spukavatem estas tordita respegulaĵo de civilizitaj mondoj. Ne regas leĝo ĉi tie, nur forto. La estroj de la krimbandoj nomiĝas ĉifaloj, la glavulo kun la fantazia uniformo, ĉifalo Dökkid, estas unu el ili. Ĉiu ĉifalo regas ĉifalujon — tio estas ĉifallando — tiom grandan, kiom li kapablas. Liaj sekvantoj rekompenciĝas per parto de la rabaĵo, kiun ili elprenas el la kamparanoj, aŭ per militpredo. Tute ĉe la malsupro de tiu krimpiramido estas la sklavoj. Ni.
Li montris al la dolorkatenoj ĉirkaŭ sia maleolo kaj komplete deprimis sin. Ankaŭ min.
— Tamen, ni povas rigardi ankaŭ la bonan flankon, — mi diris senespere.
— Kiun bonan flankon?
Mi demandis min pri tio, dum mi fervore pensis laŭte:
— La bonan flankon… jes, ĉiam estas bona flanko. Nu, ekzemple, ni estas for de Paradizeto kaj niaj problemoj tie. Pretaj por nova komenco.
— Ĉe la malsupro de la piramido? Kiel sklavoj?
— Ĝuste! El tie estas nur unu direkto por ni: Supren!
Liaj lipoj signalis plej etan rideton ĉe tiu senespera ŝerco, kaj mi plurapidis:
— Ekzemple, ili traserĉis nin kaj forprenis ĉiujn niajn havaĵojn. Ĉiujn krom unu. Mi ankoraŭ havas, en mia ŝuo, malgrandan memoraĵon el mia restado en la malliberejo. Jen. — Mi montris la dirkon, kaj lia rideto pligrandiĝis. — Kaj ĝi funkcias, vidu. — Mi malfermis mian dolorkatenon kaj montris ĝin al li, kaj reŝlosis ĝin en ĝia loko. — Do, kiam ni pretos foriri, ni foriros!
Nun lia ekrideto fariĝis vera rideto. Li etendis la brakojn kaj kaptis mian ŝultron en premo de vera kamaradeco.
— Kiel vi pravas! — li ĝojis. — Ni estos bonaj sklavoj dum iom da tempo. Ĝuste tiom longe, ke ni lernu la metodojn de ĉi tiu socio: la komandoĉenon, kaj kiel oni eniru ĝin, kie estas la riĉofontoj, kaj kiel oni akiru ilin. Tuj kiam mi eltrovos, kie estas la truoj en la strukturo de ĉi tiu socio, ni refariĝos ratoj. Ne Rustimunaj Ŝtalaj, mi bedaŭras, sed pli kiel la peltkovritaj, ronĝdentaj.
— Rato kun iu alia nomo estas same dolĉa. Ni venkos!
Ni devis flankensalti, ĉar la unua kesto estis maldelikate puŝata en la malantaŭon de la veturilo, kies kaduka strukturo grincis kaj grumblis. Kiam la lasta kesto estis ŝarĝita, la ŝarĝintoj mem engrimpis. Mi ĝojis, ke la lumo estis tiel malbona; mi vere ne deziris rigardi ilin tro atente. Tri hirtaj, malpuraj viroj, nerazitaj, ĉifone vestitaj. Kaj ankaŭ nelavitaj, kiel min tuj informis mia spasmanta nazo. Jen kvara homo engrimpis, pli granda kaj malagrabla ol la aliaj, kvankam liaj vestoj aspektis iom pli bonaj. Li fiksrigardis nin kaj, krom la haladzo, mi flaris danĝeron.
— Vi scias, kiu mi estas? Mi estas la puŝisto. Ĉi tio estas mia grupo, kaj vi faru kion mi diras. Unue, mi diras, ke vi, la maljunulo, demetu la jakon. Ĝi aspektos pli bele sur mi ol sur vi.
— Mi dankas pro via sugesto, sinjoro, — La Kuriero respondis milde. — Tamen mi opinias, ke mi konservos ĝin.
Mi sciis, kion li faris, kaj esperis, ke mi estos kapabla por ĝi. Ne estis multe da uzebla spaco, kaj tiu brutaĉo estis duoble pli granda ol mi. Mi havos ŝancon por unu bato, ne pli, kaj ĝi estu trafa.
La brutulo kolermuĝis kaj ekgrimpis super la kestoj. La timigitaj sklavoj malorde forfuĝis el lia vojo. Mi imitis ilin, kaj li pasis ignorante min. Bonege. Li estis ĵus ekkaptinta La Kurieron, kiam mi trafis lian nukon per miaj kunmetitaj pugnoj. Estis plaĉa batbruo, kaj li kolapsis sur la keston.
Mi turnis min al la sklavoj, kiuj rigardis en grandokula silento.
— Vi ĵus akiris novan puŝiston, — mi diris al ili. Ili kapjesis konsente. Mi montris al la plej proksima ulo. — Kiu mi estas?
— Puŝisto, — li tuj respondis. — Tamen, ne turnu vian dorson al ĉi tiu, kiam li rekonsciiĝos.
— Ĉu vi helpos min?
Lia rideto montris nigrajn, rompitajn dentojn.
— Ne helpos batali. Avertos vin, tamen, se vi ne batos nin, kiel li.
— Ne estos batado. Ĉu vi ĉiuj helpos?
Ĉiuj kapjesis.
— Bone. Do via unua tasko estas elpuŝi la antaŭan puŝiston el la ĉaro. Mi ne deziras esti tro proksime, kiam li vekiĝos.
Ili plenumis la taskon entuziasme, kaj aldonis kelkajn piedbatojn propravole.
— Dankon, Jim. Mi alte taksas la helpon, — La Kuriero diris. — Mi pensis ja, ke vi devos batali kontraŭ li pli-malpli baldaŭ, do kial ne frue, kun mi mem kiel malatentigilo? Kaj nia suprengrimpado en la socio ĵus komenciĝis, ĉar vi jam elgrimpis el la kategorio de simplaj sklavoj. Suferantaj satelitoj! Kio estas tio?
Mi rigardis, kien li montris, kaj miaj okuloj same rondiĝis kiel liaj. Estis iaspeca maŝino, tio evidentiĝis. Ĝi proksimiĝis al ni malrapide, klake kaj bate, kaj eligante fumon. La stiristo turnis ĝin antaŭ la ĉaron, kaj helpanto elsaltis kaj kunligis ilin. Ekskuiĝis, kaj ni malrapide ekveturis.
— Rigardu atente, Jim, kaj memoru, — li diris. — Vi vidas ion el la komenco de teknologio, delonge forgesitan kaj perditan en la nebulo de la tempo. Tiu teraŭto funkcias per vaporo. Ĝi estas vaporaŭto, mi ĵuras je mia vivo. Ha, mi ekpensas, ke mi ĝuos ĉi tie.
Mi ne estis tiel ravita de novŝtonepoka maŝinaro kiel li. Miaj pensoj plu restis ĉe la eksigita brutulo kaj ĉe kio okazos, kiam li atakos min. Mi devis lerni pli pri la bazaj reguloj, kaj rapide. Mi iris malantaŭen al la aliaj sklavoj, sed antaŭ ol mi povus ekbabili, ni klakadis sur ponto kaj tra pordego en alta muro. La stiristo de nia vaporĉaro haltigis ĝin kaj kriis:
— Malŝarĝu tiujn ĉi.
Kiel nova puŝisto, mi voktis sed malmulte helpis. La lasta kesto ĵus alteriĝis, kiam unu el la sklavoj vokis al mi:
— Li venas nun, tra la pordego malantaŭ vi!
Mi turnis min rapide. Li pravis. Jen staris la ekspuŝisto, gratita kaj sangokovrita, kaj ruĝvizaĝa pro furiozo.
Li atakis muĝante.
Tio kaŭzis grandan ridadon ĉe la spektantoj; mi rapide ĉirkaŭrigardis, dum li pene restariĝis. Jen armitaj gardistoj, pli da sklavoj, kaj la ruĝe vestita ĉifalo Dökkid, kiu estis prirabinta nin. Mi ekhavis ideon, sed antaŭ ol ĝi povis finformiĝi, mi devis moviĝi por savi mian vivon.
La krudulo lernis. Ne plu li sovaĝe ĉirkaŭkuregis. Anstataŭe li proksimiĝis al mi malrapide, kun la brakoj dismetitaj, la fingroj etenditaj. Se mi permesus al li dolĉan ĉirkaŭbrakumon, mi ne elvenus ĝin viva. Mi retropaŝis malrapide, turniĝante por fronti al ĉifalo Dökkid, moviĝis al unu flanko, kaj paŝis rapide antaŭen. Mi kaptis unu el la manoj de la atakanto per ambaŭ miaj, tirante kaj falante dorsen samtempe. Mia pezo apenaŭ sufiĉis por flugigi lin super mi, por ke li denove kuŝu dissternita.
Tuj mi estis restariĝinta, kun klara plano en mia kapo: elmontrado.
— Tio estis la dekstra brako, — mi elkriis laŭte.
Li stumblis, kiam li revenis al la atako, do mi prenis risketon kaj anoncis mian baton:
— Dekstra genuo.
Mi uzis flugantan piedbaton por trafi lin ĉe la patelo. Tio estas sufiĉe doloriga, do li kriis falante. Li restariĝis nun malpli rapide, sed la malamo ankoraŭ ardis. Li ne ĉesos, ĝis li estos senkonscia. Bone. Des pli konvene por mia montrado de la arto.
— Maldekstra brako.
Mi ekkaptis ĝin kaj tordis ĝin supren ĉe lia dorso, tenis ĝin tie, puŝante forte. Li estis fortulo, kaj ankoraŭ batalis, penante kapti min per sia dekstra mano, luktante por stumbligi min. Mi agis unue.
— Maldekstra kruro, — mi kriis, piedbatante forte al lia suro, kaj li falis ankoraŭ unu fojon. Mi paŝis malantaŭen kaj rigardis al ĉifalo Dökkid. Mi havis lian plenan atenton.
— Ĉu krom danci vi povas ankaŭ mortigi? — li demandis.
— Mi povas. Sed mi elektas ne fari. — Mi konsciis, ke mia oponanto estas restariĝinta, ŝanceliĝanta de flanko al flanko. Mi turniĝis iomete, por ke mi povu vidi lin el la angulo de mia okulo. — Tio, kion mi preferas, estas senkonsciigi lin. Tiel mi gajnas la batalon, kaj vi ankoraŭ havas sklavon.
La manoj de la krudulo fermiĝis ĉirkaŭ mia kolo, kaj li murmuris malicege. Mi sciis, ke mi paradis. Sed necesis, ke mi donu bonan spektaklon por la rigardantoj. Do, tute ne rigardante, mi ĵetis malantaŭen mian kurbigitan brakon, puŝante la kubuton profunde en lian ventron, en la mezo, tuj sub la riparo, samnivele kiel la kubutoj, ĝuste en la nervaron, kiun oni nomas la “sunforma plekto”. Liaj manoj malstreĉiĝis, kaj mi paŝis antaŭen, aŭdante la obtuzan baton, kiam li trafis la teron. Senkonscia.
Ĉifalo Dökkid signalis, ke mi proksimiĝu, kaj ekparolis, kiam mi estis proksima.
— Tio estas nova maniero batali, ekstermondulo. Ni faras vetojn ĉi tie pri la kruduloj, kiuj batalas per la pugnoj, batante sin, ĝis la sango fluas, kaj unu el ili ne povas daŭrigi.
— Batali tiel estas primitive kaj malŝpare. Scii, kie bati, kaj kiel bati, tio estas arto.
— Sed via arto valoras neniom kontraŭ akra ŝtalo, — li diris, duone eltirante sian glavon. Mi devis nun procedi singarde, aŭ li komencus distranĉi min nur por vidi, kion mi povas fari.
— Nudaj manoj ne povas stari kontraŭ iu kia vi, kiu majstras la glavon. — Laŭ ĉio, kion mi sciis, li uzis ĝin eble nur por distranĉi sian rostaĵon, sed flatado ĉiam helpas. — Tamen, kontraŭ mallerta glavisto aŭ ponardulo la arto havas sian valoron.
Li digestis tion kaj poste vokis al la plej proksima gardisto.
— Vi, turnu vian ponardon kontraŭ ĉi tiu.
La situacio komencis iĝi neregebla; sed mi ne vidis manieron eviti nun la renkonton. La gardisto ridetis kaj tiris brilantan ponardon el ĝia ingo kaj ĉaspaŝis al mi. Mi ridetis responde. Li levis ĝin super sian kapon por bati malsupren, ne tenante ĝin kun pinto antaŭen kiel sperta ponardisto. Mi lasis lin proksimiĝi, ne moviĝante, ĝis li batis.
Normala defendo: Paŝu enen de la bato; akceptu la impulson de la manradiko kontraŭ la antaŭbrako; kaptu la ponardan pojnon per la manoj; turnu kaj tordu. Ĉio farata tre rapide.
La ponardo iris en unu direkto, kaj li en la alia. Mi devis tuj ĉesigi ĉi tiun elmontradon, antaŭ ol mi frontos al klaboj, pafiloj, ĉio ajn, kio plaĉos al la ĉefa krudulo. Mi paŝis pli proksimen al ĉifalo Dökkid kaj parolis per mallaŭta voĉo.
— Ĉi tiuj estas ekstermondaj sekretoj pri defendado, kaj mortigado, kiuj tute ne estas konataj ĉi tie en Spukavatem. Mi ne deziras pli malkaŝi ĉi tie. Mi estas certa, ke vi ne volas, ke sklavoj lernu danĝerajn batojn kiaj ĉi tiuj. Lasu al mi montri al vi, kio estas farebla, sen ĉi tiu kruda spektantaro. Mi povas trejni viajn gvardianojn pri ĉi tiuj metodoj. Ekzistas iuj, kiuj volas mortigi vin. Pensu pri via propra sekureco unue.
Aŭdiĝis al mi kiel lekcio pri trafiksekureco, sed ĝi ŝajne havis sencon por li. Sed li ne estis plene konvinkita.
— Mi ne ŝatas novajn aferojn, novajn manierojn. Mi ŝatas la aferojn tiaj, kiaj ili estas.
Ĝuste; kun li supre, kaj la aliaj en ĉenoj sube. Mi parolis rapide.
— Tio, kion mi faras, ne estas nova, sed tiel malnova kiel la homaro. Sekretoj, kiuj sekrete transdoniĝas jam de l' pratempo. Nun ĉi tiuj sekretoj povas esti viaj. Ŝanĝoj venas, vi jam scias, kaj scio estas forto. Kiam aliaj volas forpreni tion, kio estas via, ĉia armilo estas utila por ilin venki.
Tio aŭdiĝis kiel sensencaĵo al mi, sed mi esperis, ke ĝi havos sencon por li. Laŭ tio, kion rakontis al mi La Kuriero pri ĉi tiu rubaĵa planedo, la sola sekureco konsistas en forto; paranojo estas profitodona. Ĝi almenaŭ igis lin pensi, kio, laŭ la streĉiteco de lia frunto, estis afero ŝajne iom malfacila por li. Li turniĝis sur la kalkano kaj foriris.
Ĝentilecon, kiel sapon, oni ne konis sur ĉi tiu planedo. Nenia “ĝis revido” aŭ “lasu min pensi pri tio”. Mi bezonis kelkajn momentojn por ekkonscii, ke la aŭdienco jam finiĝis. La senarmiligita gardisto rigardis min furioze kaj frotis sian manradikon. Sed li estis reinginta la ponardon. Ĉar mi estis parolinta kun ĉifalo Dökkid, mi havis nun iom da statuso, do li ne ponardus min sen kaŭzo. Restis do mia unua malamiko, la ekspuŝisto. Li levis sin kapturne de la tero, kiam mi proksimiĝis. Li rigardis min, palpebrumante kaj konfuzite. Mi klopodis aspekti kiom eble plej danĝere, dum mi parolis.
— Jam du fojojn vi venis al mi. Vi ne faros trian fojon. Tria fojo signifas lastan fojon laŭ miaj reguloj. Vi mortos, se vi iam denove provos ion.
La malamo restis ankoraŭ en lia vizaĝo, sed enestis ankaŭ timo. Mi paŝis antaŭen, kaj li kaŭriĝis malantaŭen. Sufiĉis. Kondiĉe, ke mi ne tro ofte turnos al li la dorson. Mi turnis ĝin nun kaj forpaŝis.
Li trenis sin post mi kaj aliĝis al la atendanta aro da sklavoj. Li ŝajne estis akceptinta sian malpromocion, kiel ankaŭ la aliaj. Estis kelkaj malamaj rigardoj en lia direkto, sed ne plu perforto. Kio konvenis al mi. Unu afero estas ekzerci en la gimnastikejo, sed tute alia afero estis miksiĝi ĉi tie kun fortuloj, kiuj vere klopodis mortigi min. La Kuriero brile ridetis al mi siajn gratulojn.
— Brave farite, Jim, brave farite.
— Kaj tre lacige. Kio nun?
— Laŭ tio, kion mi povis eltrovi, ĉi tiu eta grupo nun maldeĵoras, se tiel diri, ĉar ĝi laboris dum la nokto.
— Tiam endas ripozi kaj manĝi. Konduku antaŭen.
Mi supozas, ke oni povus nomi ĝin manĝo. La sola bona afero, kiun mi povas diri pri ĝi, estas, ke ĝi ne estis tiom naŭza kiom la kruptiaj kuiraĵoj en la kosmoŝipo. Granda kaj ege malpura kaldrono bolis super fajro en la malantaŭo de la konstruaĵo. La kuiristo, se oni aŭdacas uzi tiun nomon por tiu naŭzulo, same malpurega kiel la kaldrono, kirlis la enhavon per longa ligna kulero. La sklavoj ĉiuj prenis po unu lignan ujon de la gutanta stako sur la apuda tablo, kaj ĉi tiujn plenigis la kuiristo. Oni ne havis zorgojn pri perditaj kaj rompitaj manĝiloj, ĉar ne estis manĝiloj. Ĉiu trempis kaj ŝovelis per la fingroj, do mi faris same. Ĝi estis iaspeca legoma kaĉo, sufiĉe sengusta, sed satiga. La Kuriero sidis apud mi sur la tero dorse al la muro kaj malrapide manĝis sian. Mi finis unue kaj spertis nenian malfacilecon subpremante deziron por dua porcio.
— Kiom longe ni restos sklavoj? — mi demandis.
— Ĝis mi estos lerninta pli pri tio, kiel la vivo funkcias ĉi tie. Vi pasigis vian tutan ĝisnunan vivon sur unu planedo, do kaj konscie kaj nekonscie vi akceptas la socion, kiun vi konas, kiel la solan. Tute malĝuste! Kulturo estas homa inventaĵo, same kiel la komputilo aŭ la forketo. Estas tamen diferenco. Dum oni pretas ŝanĝi siajn komputilojn aŭ manĝilojn, la anoj de kulturo toleras nenian ŝanĝeton al ĝi. Ili kredas, ke ilia vivmaniero estas la sola kaj unika, kaj ke ĉio alia estas deflankiĝo.
— Sonas stulte.
— Estas ja. Sed, kondiĉe ke oni tion scias, kaj ili ne, oni povas paŝi ekster la regulojn aŭ fleksi ilin por sia propra profito. Mi estas nun eltrovanta, kiaj estas la reguloj ĉi tie.
— Penu tion fari ne tro malrapide.
— Tion mi promesas, ĉar ankaŭ mi ne estas tiom komforta. Mi devas eltrovi, ĉu ekzistas vertikala moviĝemo, kaj kiel ĝi estas organizita. Se ne ekzistas vertikala moviĝemo, ni devos ĝin krei.
— Mi ne plu sekvas vin. Vertikala kio?
— Moviĝemo. Rilate klason kaj kulturon. Rigardu ekzemple ĉi tiujn sklavojn kaj la gardistojn ekstere. Ĉu sklavo povas aspiri esti gardisto? Se jes, ekzistas vertikala moviĝemo. Se ne, ĉi tiu estas tavoleca socio, kaj horizontala moviĝo estas la nura eblo.
— Ekzemple iĝi la ĉefa sklavo kaj piedbati ĉiujn aliajn sklavojn?
Li kapjesis.
— Vi komprenas, Jim. Ni ĉesos esti sklavoj, tuj kiam miaj studoj estos montrintaj, kiel tio eblas. Sed unue ni bezonas iom da ripozo. Vi observas, ke la aliaj nun dormas sur la pajlo en la malantaŭo de ĉi tiu misodora konstruaĵo. Mi proponas, ke ni aliĝu al ili.
— Konsentite…
— Vi, venu ĉi tien.
Parolis Tars Tukas. Kaj kompreneble li celis min. Mi havis antaŭsenton, ke la tago estos tre longa.
Mi almenaŭ vidis pli da vidindaĵoj. Ni trairis la korton, scenejon de miaj triumfoj, kaj supren laŭ ŝtona ŝtuparo. Ĉi tie estis armita gardisto kaj ene ankoraŭ du, kuŝaĉantaj sur ligna benko. Ankaŭ iom pli da lukso. Teksitaj matoj sur planko, seĝoj kaj tabloj, kelkaj malbonaj portretoj sur la muroj, kelkaj kun proksimuma simileco al ĉifalo Dökkid. Oni puŝis min ĝis granda ĉambro kun fenestroj, kiuj elrigardis super la ekstera muro. Mi povis vidi kampojn kaj arbojn kaj malmulte krom tio. Ĉifalo Dökkid ĉeestis, kune kun grupeto da viroj, kaj ĉiuj trinkis el metalaj tasoj. Ili estis bone vestitaj, se multkoloraj ledaj pantalonoj kaj ondegantaj ĉemizoj kaj longaj glavoj estas via ideo pri bone vestita. Ĉifalo Dökkid geste alvokis min.
— Vi, venu ĉi tien, ke ni povu vin rigardi.
La aliaj turniĝis kun intereso kaj rigardis al mi kvazaŭ al aŭkciata bruto.
— Kaj li efektive faligis la alian sen uzi la pugnojn, ĉu? — diris unu. — Li estas tiom malforta kaj senmuskola, por ne mencii malbela.
Estas tempoj, kiam oni malfermu la buŝon nur por enmeti manĝaĵojn. Ĉi tiu verŝajne estis tia tempo. Sed mi estis laca, malkontentega pri mia sorto kaj ĝenerale en aĉa humoro. Io rompiĝis.
— Ne tiom malforta, senmuskola aŭ malbela kiom vi, bastardo de porko.
Tio ja altiris lian atenton. Li hurlis pro ekkolero, puncruĝiĝis, eltiris longan ŝtalan glavon kaj kuregis al mi.
Mi havis malmultan tempon por pensi, malpli por agi. Unu el la aliaj dandoj staris apude kun sia metala tasego malfirme tenata. Mi kaptis ĝin de li, turniĝis kaj ĵetis ĝian enhavon en la vizaĝon de la atakanto.
La plej granda parto maltrafis, sed sufiĉa parto gutis suben sur liajn vestaĵojn por eĉ pli furiozigi lin. Li sabris suben per sia glavo, kaj mi kaptis la baton per la taso, deflankigante ĝin, lasante la tason gliti supren laŭ la klingo ĝis liaj fingroj, samtempe kaptante kaj tordante lian glavan brakon.
Li bele hurlis, kaj la glavo brufalis al la planko. Post tio li estis flankenturnita, bele elmetita por finofara piedbato al la dorso.
Krom tio, ke ĝuste en tiu momento iu stumbligis min de malantaŭe, kaj mi rulfalis sternita.