Viktor SapozhnikovTuristit'

Originala rakonto de Viktor Sapoĵnikov

 

Mi malfruis al la komenco de la tradicia renkonto okazanta en konata orientsovetia urbo, kaj veninte en la palacon indikitan en la invitilo mi estis malagrable surprizita, ĉar deĵoranto montris mian ŝarĝkvoton: dorsosako, sako kaj saketo. Kaj fine li enmanigis al mi gitaron. “Ĉu por ŝak' aŭ kartludo?” — embarasiĝis mi, ĉar el mia sperto konis, ke hurli pli-malpli agorde kun tiu muzikilo kapablas neniu el la ĉeestantoj.

— Pli vigle, pli vigle, gekamaradoj, — urĝis la responsulino — ni komencu nian piedmarŝon dediĉitan al la Turista Tago… aplikante… nu, ĝi estas lanĉita… ligita… ni subtenu la Movadon ankaŭ per nia moderna ripoztago en la sino de l'naturo… Kion, karulo? — ŝi alkriis min rimarkinte mian kaŝrigardon al la subtabla spaco. — Ne, ne… vi partoprenos, kaj ne pepu prefere!

Ni ekmarŝis…

Kaj marŝis ade tra la benzina haladzo, sufoko, varmego. En la regula, maŝinsimila ritmo dronis deziro paroli, babili kaj eĉ pensi. Nur obseda fantazio pri la freŝa akvo… biero… suko stampis la vizaĝojn de l'marŝantoj. Mi kredis jam, ke en mia soifo dronos ne nur la movado, sed ankaŭ la lingvo mem, kiam avanisto siblis: “rivero”.

Vere. Serpentumas la rivereto depost granda obstaklo; korpo ĉe korpo, premamase abundas svarme la… e-e… la plejparte supergrasaj, misformaj dikventruloj ambaŭseksaj. Senseksaj, sed ne malpli diversspecaj aŭtoj kaj motorcikloj parade baras la vojon, ĉar la tuta koto desur ĝi estis jam forlavita en la riveron. Pri tio atestas la buntaj strioj de naftoprodukto en la ĝenerale griza akvo. Supre apudvilaĝa brutaro kraĉanta salivon sensoifiĝas kun videbla abomeno. Du oldulinoj en bankostumoj el la pasinta jarcento uzante lavpulvoron banas favan hundon, dum ilia kunulo dronigas la idaron de tiu hundaĉo.

Apude, sen demeti la kalsonon, supozeble ne lavitan ekde la unua mondmilito, ĝin purigas per sablo, nubmiena, “hip”-aspekta kadukulo. Du patrinoj elkakigas siajn bebojn voĉe helpante al ili: “k-ka-ka… karulĉjo… k-ka-ka”. Tie kaj tie en la akvo staras figuroj ŝajnigantaj sin scivoli pri la ĉielo, sed tro streĉitaj korpoj atestas pri rapida ellaso de urino. Vomas, gargaras la gorĝojn kaj ree vomas kompanio, kies vinprovizo sufiĉus por la tuta homamaso, kiu, memkompreneble, ankaŭ ne suferas pro manko de alkoholaĵo…

La responsulo geste montris tereneton, kaj kun krio: “Subtenu nin la Movado” ni enpenetriĝis en la amason. Mi firme decidis subteni la Movadon disde la rivereto. Ankaŭ la ideo efektivigi nome esperantan programon pruviĝis blaga.

Nur malfrue vespere, kiam tavolo el organika insekto miksita kun la propra sango kaj ŝvito estiĝis tiel dika, ke ĝi eĉ malhelpis juki la vunditan haŭton, mi proksimiĝis al la rivero. M…m…m… flosas duon- kaj mortaj fiŝoj, boteloj, saketoj, panpecoj, kolbas-cep-brasik-pecetoj… La odoraĉo atakis min. Kurbiĝinte mi kaŭris kaj ekvomis.

Sezonoj, 1985. №4.


Indekso pri la Esperanta literaturo | Hejmo