Naŭ
demandoj al Dafydd ap Fergus, la Esperantisto de la Jaro
LOdE: Kiel impresis vin la informo, ke vi iĝis la Esperantisto
de la Jaro?
DaF: Mi estis tre surprizita, ĉefe pro tio ke mi nur dum kvin jaroj
interesiĝas pri Esperanto. Antaŭe mi eĉ tute ne sciis kio ĝi estas.
Do, mia unua penso estis: atendi por vidi, ke ne temas pri ŝerco. Poste
venis gratuloj el la tuta mondo kaj mi ĝojis. Dankon!
La novaĵo ankaŭ tre ĝojigis min, ĉar ĝi venis dum tempo, en kiu
la estonteco de la Brusela Komunikadcentro ne estas certa.
LOdE: La internacia elektantaro laŭreatigis vin pro via tre aktiva
laboro en la Brusela Komunikad-Centro.
DaF: La celo de BKC estas efike reliefigi la politikan kaj
socian signifon de Esperanto. Estas tro multe da agadoj por detaligi ĉi
tie, sed vidu ĉe www.lingvo.org. Ĉe
lingvo.org/gaz estas centoj da artikoloj.
Ĉefe, ni kontaktas naciajn kaj internaciajn politikistojn, oficistojn,
ĵurnalistojn. Ni helpas Landajn Asociojn kaj individuojn koncepti gazetaran
kaj politikan strategion. Grava estas devigi politikistojn pritrakti la
lingvan problemon: ofte tio signifas instigi parlamentanojn fari oficialan
demandon, ĉu pri Esperanto, ĉu pri lingva diskriminacio kaj malegaleco.
Tiam la ministroj devas respondi.
Multe de niaj agadoj estas rete sekveblaj. Do, ni sekvas la uzadon de
la vorto Esperanto en gazetoj instigante volontulojn — pere de
dissendolisto klere kaj trafe reagi (http://groups.yahoo.com/group/reago).
Ofte la mencioj pri Esperanto estas negativaj en amaskomunikiloj (ĝi estas
artefarita, ne havas kulturon, ktp.) Ĉiusemajne novaj leteroj de esperantistoj
aperas en gazetoj tra la mondo. La agado ankaŭ efikas ĵurnalistojn, kiuj
komprenas ke esperantistoj ekzistas.
Ni instigas kaj kunlaboras en gazetaraj agadoj por la Universalaj Kongresoj
— dum 2003 aperis artikoloj en dekoj da landoj. Ni instigas ĵurnalistojn
skribi pri Esperanto ankaŭ dum aliaj periodoj. Aliaj gravaj laboroj estas
sekvi diversajn lingvajn dosierojn, traktante kun diversaj registaraj kaj
neregistaraj organizoj kaj ankaŭ rekte kun politikistoj, ekzemple, pri
lingva diskriminacio, edukada industrio, deviga uzado de la angla, ktp.
LOdE: Ĉu BKC ricevas helpon?
DaF: Jes, kompreneble, ĉar ne eblas labori profesie por Esperanto
sen la helpo de aliaj. Iusence BKC respegulas la laboron de ĉiuj aktivuloj.
Homoj, kiuj helpas traduki gazetarajn komunikojn, leterojn, aŭ kiuj mem
kontaktas ĵurnalistojn kaj politikistojn post informo de BKC. BKC estas
iusence “ligilo” inter la volo de esperantistoj informi pri Esperanto
kaj la ekstera mondo.
Ni ricevis financadon de UEA dum la unuaj du jaroj. Espereble ĉi-jare
UEA ankoraŭ financos. Bedaŭrinde, estas malfacile konvinki ĉiujn pri
la neceso agadi al la ekstera mondo, kaj en la komenco mi mem devis multe
batali por ke UEA konsideru tian agadon.
LOdE: Kio pri la estonteco de BKC?
DaF: Ĉi-jare ni verŝajne pluvivos. Venontjare ni denove havos
problemojn. Ni vidos, kaj provos akiri novajn financajn rimedojn. Iel mi
havas la senton ke, spite al la multaj rezolucioj de Esperanto-asocioj,
profesia informado ankoraŭ ne estas parto de la ĉiutaga laboro de Esperanto-oficistoj.
Mi bedaŭras tion.
LOdE: Kio plej malplaĉas al vi en Esperantujo?
DaF: Foje oni havas la senton, ke la klubo estas tro malgranda,
ke homoj konas unu la alian dum tro longa tempo. Pleje oni sentas tion
en estraroj, kompreneble. Ni devas malfermi la pordojn al pli junaj homoj.
Alia afero estas daŭra emo de multaj esperantistoj konverti homojn
por ke ili vidu la veron kaj lingvan sanktecon. Ni absolute devas eviti
ke esperantistoj aspektu kiel sektanoj.
LOdE: Kio plej plaĉas al vi en Esperantujo?
DaF: Plaĉas al mi la ideo malantaŭ Esperanto: ke oni facile kaj
egalrajte povas komuniki. Mi ĝojas pro kontaktoj kun homoj el multe da
landoj, parolante la saman lingvon.
LOdE: Kion vi opinias pri la estonteco de Esperanto?
DaF: Mi estas same pesimisma pri Esperanto kiel pri mia propra lingvo,
la kimra. Se esperantistoj daŭrigos kun la samaj organizaj strukturoj,
la samaj rezolucioj dum UK-oj, kaj kun la sama plimaljuniĝo de membroj
kaj estraroj, tiam ne restos multo por fari.
Sed ni ekzistas. Espereble, la fakto ke nun eblas esti bona esperantisto
sen membriĝi en iu asocio, simple uzante la interreton, paradokse, helpos
la lingvon pluvivi.
Oni eĉ povas esti optimisma. Ekzemple, la Eŭropa Komisiono financas
projekton de esperantistoj por organizi lingvan festivalon. Estas aliaj
pozitivaj signoj: interretejoj kiel tejo.org,
ĝangalo.com, eo.wikipedia.org,
ĉiutagaj elsendoj de la Pola Radio kaj amaso de aliaj ttt-ejoj.
Bedaŭrinde, preskaŭ ĉio funkcias nur danke al amatoroj.
LOdE: Du tradiciaj demandoj. Por kiu(j) vi voĉdonus, se vi estuselektanto
ĉi-jare?
DaF: Mi proponus homojn, kiuj estas pli junaj ol mi. Dum kvin jaroj
de mia esperantisteco plej frapas min la neebleco lasi la spacon al junuloj
en estraroj kaj en staboj de niaj asocioj. Do, mi donus miajn voĉojn al
aktivuloj de TEJO.
LOdE: … kaj kiujn tri librojn en Esperanto vi kunprenus, ekziloteal
neloĝata insulo?
DaF: Mi bedaŭrinde ne havas multajn Esperanto-librojn, verŝajne
pro tio ke mi esperantistiĝis antaŭ nur kvin jaroj. Kaj dum la lastaj
jaroj mi provas lerni legi slavajn, skandinavajn kaj latinidajn lingvojn.
Ne estas multe da tempo, sed mi nun provas legi Henryk Sienkiewicz en la
pola kaj uzas la Esperanto-tradukon por helpi min…
Aĥ jes, mi kunportus al la insulo porteblan telefonon kaj rete elŝutus
librojn el http://esperanto.nu/eLibrejo.
La Ondo de Esperanto. 2004. № 2 (112).
Novaĵoj | Enirpaĝo