De la redakcioDafydd bone redaktis la Bultenon, tiel ke mi ne vidas kialon multon draste ŝanĝi. Tamen mi ne hezitas fojfoje aperigi novajn rubrikojn kiel ekzemple Mi revas, en kiu aktivulo priskribas kiel li aŭ ŝi imagas la mondon post adapto de Esperanto kiel komuna lingvo en Eŭropo. Kontroversado estas fonto de inspiro, sekve aperas nun rubriko Por kaj kontraŭ en kiu du personoj disputas pri specifa temo. Eble tezo kaj kontraŭtezo rezultigas okulfrapan sintezon por la legantoj.
La celoj de EEU restos esence la samaj kiel en 2004, nome akcenti la informan kaj lingvopolitikan agadon, kiu manifestiĝas en Bruselo, en la naciaj ĉefurboj, sed ankaŭ en via apuda vilaĝo.
Por sukcese transporti nian mesaĝon ne sufiĉas hodiaŭ agadi je unu socia aŭ politika nivelo — la implikiĝo de niaj agadoj estas necesa por ke ni povu interesi tiujn kun kiuj ni dialogas pri Esperanto.
Resume ni konstatu, ke EEU estas tre aktiva asocio kun tre grava mesaĝo: nome, ni kontraŭbatalas lingvan diskriminacion en Eŭropo kaj ni havas taŭgan ilon por superi diskriminacion kaj certigi lingvan samrajtecon: Esperanton.
Agrablan legadon deziras
Marko Naoki Lins
Granda
kampanjo en Germanio“La prizorgo de amaso de interesitoj estas sekurigita, ĉar nun la GEJ-retejo estas renovigita kaj nun eblas per ĝi informi la plimulton”, — klarigas Zesch. Li estas ankaŭ optimisma, ke lia asocio povas okazigi sufiĉe da kursoj surlokaj kaj mastrumi la intereson pri interreta kurso.
“Tamen povas esti ankaŭ interesa sperto por lernontoj, ke ili devas atendi iom, ĝis estos libera mentoro en la kurso, ĉar tiom da homoj volas lerni Esperanton. Eĉ tio jam estus granda sukceso por ni, ĉar montriĝas, ke la intereso lerni Esperanton estas pli granda ol la oferto — fakto ĝis nun ne vere observita, ĉu ne?” — rimarkigas Zesch.
“Kian eĥon tiu ĉi agado elvokos, estas malfacile antaŭvidebla, sed ni kalkulas kun rimarkeble pli forta intereso pri niaj surlokaj kaj interretaj kursoj”, — klarigas Zesch. Por la germanaj aktivuloj la investo de 350 eŭroj por la presado ŝajnas prava por diskonigi Esperanton en la publiko, ĉefe inter gejunuloj. JEFO refaris la saman agadon jarkomence per 50 mil flugfolioj, kiuj enhavas gramatikerojn kaj kalendaran flankon. “Tio tre helpas al disdonado, ĉar kalendaro utilas kaj homoj ne tuj forĵetas kaj ĝenerale emas konservi ĝin, — diras Sébastien Montagne de JEFO. — Eble ili ne tuj aliĝos al la reta kurso, sed almenaŭ ili vidas la vorton Esperanto en sufiĉe moderna kadro”.
Pri la evoluo de la agado legeblos ekde februaro ĉe: http://www.Esperanto.de/dej.
“Ni, reprezentantoj de francaj Esperanto-asocioj, estis akceptitaj la 9-an de decembro far la konsilanto de la ministro pri nacia klerigado, — klarigas Longue-Epée. — Ni prezentis niajn proponojn kun komentoj, rilate la francan instruadan sistemon, nome enkondukon de Esperanto en bakalaŭro, konservadon de la lingva kaj kultura diverseco kaj egalrajteco kaj eksperimentadon en pluraj lernejoj de instruado de Esperanto”.
La respondoj de la Konsilanto estis tre klaraj kaj precizaj, sed kun plej multaj konfirmantaj la ĉiaman gurde ripetatan argumentaron, nome: li rekomendis al la aktivuloj daŭre batali kaj peticii por “Esperanto en bakalaŭro” kaj por krei Esperanto-kursojn en lernejoj kaj kolegioj, dum la “eksterprogramaj horaroj”, kio estas ja permesata.
“Sekve de tio, UFE pliintensigos sian strebadon por starigo de kursoj al junuloj, en lernejoj, gimnazioj, universitatoj …, kaj por informa kampanjo al la gepatraj asocioj; inkluzive de gazetara kampanjo kaj de subskribota Peticio por «Esperanto en bakalaŭro»”, — emfazas Longue-Epée kun espero.
Ó Riain estas konvinkita ke “por plifortigi la movadon ni bezonas paroli kun neesperantistoj kaj ne nur inter ni, aparte en nia ĉirkaŭaĵo. Tion mi persone senĉese faras”. Posttagmeze li parolas en la ambasadejo kun grupoj de irlandaj studentoj kiuj partoprenis kunvenon de la Eŭropa Junulara Parlamento, kun reprezentantoj el 31 eŭropaj landoj. “Ili nenion sciis pri Esperanto, sed jam sentis lingvajn problemojn en la diskutoj, kaj montris grandan intereson pri la eblecoj de Esperanto”, — konstatas Ó Riain.
“Venontmerkrede mi tagmanĝos kun Ulrich Brandenburg, esperantisto kaj altranga germana diplomato, kaj kontrolos ĉu li ankoraŭ ne trovis okazon doni mian donacon de la libro de Profesoro Phillipson, Ĉu nur angla Eŭropo? al la germana ministro pri eksterlandaj aferoj Joschka Fischer. Se ne, mi donos alian ekzempleron al Ursula Sowa, verda germana parlamentanino kun kiu mi regule tagmanĝas, por transdoni al s-ro Fischer.
Pasintsabate mi renkontis Kurt Gawlitta, berlina sekciestro de la asocio por defendi la germanan lingvon. Li tradicie kontraŭis Esperanton, pro "ĝia manko de kulturo kaj historio", kaj pro tio mi donacis al li la libron de Ulrich Lins, La Danĝera Lingvo, germanlingve. Tiun libron, kaj la antaŭ-menciitan libron de Prof. Phillipson, mi jam donacis al la irlanda ambasadoro en Germanio, kiu flue parolas irlande kaj estas forta subtenanto de malplimultaj lingvoj”.
Sed kiel prezidanto de eŭropa asocio por Ó Riain tre gravas teni rilatojn kun plej eble multe da landoj. “Pasintsemajne mi ankoraŭ sendis materialon pri lingva samrajteco al ministro en la irlanda registaro, Éamon Ó Cuív. Li ne estas konvinkita, sed almenaŭ pripensas”, — penseme rimarkigas Ó Riain. Ĵus eldoniĝis la unua detala libro pri Esperanto en la irlanda lingvo, Esperanto: Teanga Idirnáisiúnta, de Risteard Ó Glaisne.
Ankaŭ al Francio la rilatoj estas fortaj: Franca kolego lia, Hilaire de Chergé, publikigis artikolon pri Esperanto en la franca inĝeniera revuo La Jaune et la Rouge en decembro. “Li jam mem eklernis legi Esperanton kaj nun ekparolas. Li kun mi estas en katolika grupo, kaj venontsemajnfine ni ĉiuj kantos himnon en Esperanto, kiun mi elirlandigis”, — rakontas Ó Riain.
Ó Riain ĝojas pri la etaj progresoj kiuj estas farataj ĉiutage: “Ni
povas fieri aktivi por niaj celoj, kiuj kontraŭbatalas lingvan diskriminacion
en Eŭropo. Mi certas ke iam oni konsentos ke ni havas la taŭgan ilon
per Esperanto por superi diskriminacion kaj certigi lingvan samrajtecon”.
Eŭropa parlamentano Harlem Désir subtenas
Esperanton
Ĉu ekzistas maniero por haltigi tiun proceson? Kompreneble jes. Sed la politikistoj ne volas ĝin vidi, ĉar kontraŭas ĝin la plej fortaj — Usono, Britio kaj elitoj de aliaj popoloj kiuj jam scias la anglan. La nura solvo estas akcepti komunan eŭropan neŭtralan lingvon, kiu metos en reciproke egalrajtan pozicion la ekzistantajn naciajn lingvojn kaj ebligos normalan lingvan funkciadon de EU kiel tuto. Logika solvo estas Esperanto. La lingvo kiun ĉiuj devus lerni, same la angloj kiel la slovenoj kaj tiusence unuj kaj la aliaj estus en egala pozicio.
Per tio Esperanto transprenus ne nur la komunikan, sed ankaŭ la identecan funkcion por eŭropanoj. Ĉiu en lernejo lernus du siajn identecajn lingvojn: la nacian kaj la komunan kaj al ambaŭ li/ŝi estus ligita emocie, per amo. Tiu, kiu deziras, povas lerni ankaŭ aliajn naciajn lingvojn — sed libervole, samkiel nun faras tion britoj. Tiamaniere neniu havus lingvajn problemojn kie ajn en EU, ne devus lerni multajn fremdlingvojn kaj pro tio perdi multegan tempon, kiun ekzemple usonanoj ne perdas. Malgrandajn lingvojn ne endanĝerigus multaj novinvadantaj lingvoj, ĉar ĉiu fremdulo, kiu venus al Slovenio parolus tiun komunan lingvon kaj povus komuniki kun ĉiu sloveno.
Ĉu ni havas manieron por postuli ion tian? Ni havas. Se ni akceptas Eŭropan Konstitucion, ni akceptas la paragrafon kiu ebligas la tuteŭropan referendumon (necesas kolekti milionon da subskriboj). Kaj tio estas potenca instrumento per kiu la ŝtatanoj povas postuli ion, kion la politika elito ne deziras, ĉar la elitanoj havas avantaĝojn, se la stato restas neŝanĝita.
La BKC kunordigis gazetaran kampanjon ĉirkaŭ la Zamenhof-tago, kiu al la ekstero estas proklamita ofte kiel monda tago de Esperanto aŭ monda tago de la Esperanto-libro por kapti la atenton de interesitoj aŭ de la gazetaro. Preta gazetara komuniko en pli ol deko da lingvoj troveblas ĉe http://www.lingvo.org/xx/4/1041. La komuniko post necesa adapto estas reuzebla.
Ankaŭ
en 2004 la bondeziroj de la Papo Johano Paŭlo la 2a okazis en 62 lingvoj,
ankaŭ en la internacia lingvo: “Dibenitan Kristnaskon kaj prosperan
novjaron”. Samkiel dum la antaŭaj benoj Urbi et Orbi, kristnaske kaj
paske, ankaŭ ĉi-foje grupo de esperantistoj ĉeestis en la placo Sankta
Petro por levi alte la panelojn kiuj konsistigis la vorton “Esperanto”.
Pri tio raportis i.a. la franca Le Figaro, germana Wiesbadener
Kurier, usona New York Times kaj kanada Vancouver Sun.
La iniciato, gvidata de la itala samideano Giovanni Conti, celis danki la Papon pro la esperantlingva bondeziro. La skribon “Esperanto” oni povis vidi ankaŭ dum televida elsendo. La grupeto de esperantistoj tre laŭte salutis la Papon, kaj ilia voĉo atingis lin, kaj tra la mikrofonoj ĝi estis aŭdebla en la televidaj kaj radiaj elsendoj.
2) Politika/Lobia agado. Vi povas sendi la aktualigitan deklaron en via lingvo al via landa Unesko-agentejo kun aldonaj informoj pri Esperanto en via lingvo. Certe ilin ĝojigos la fakto ke Esperanto-asocioj partoprenas en la celebrado de tiu memortago. Eblas informi naciajn parlamentanojn aŭ urbajn instancojn por demandi kiel estas ilia pozicio pri lingva diverseco kaj kiamaniere ili festas la okazon. Tio povas esti la unua paŝo al postaj kontaktoj.
3) (Ek)rilati kun lingvodefendaj asocioj. Vi povas sendi vian aktualigitan deklaron ankaŭ al la lingvodefenda asocio en via lando por establi aŭ flegi la rilatojn kaj por ke ili vidu ke ni ne nur interesiĝas pri Esperanto, sed pri lingva diverseco ĝenerale.
Por pliaj informoj: http://tinyurl.com/42wmd
La Eŭropa himno estas fakto. Fakto estas ankaŭ ke oni ne povas kanti ĝin pro lingvaj konsideroj. Evidentas al multaj (ankaŭ ne-esperantistoj) ke por tion solvi necesas neŭtrala lingvo. Tion jam komencis eluzi latinistoj kaj kelkloke en oficialaj internaciaj kunvenoj oni kantis la latinan tekston. Ni preterlasus gravan historian momenton, se ni nun — kiam en Litovio la ŝtataj strukturoj forte subtenas Esperanton — ni ne klopodus peti de ili etan helpon: ke litova prezidento estu iniciatanto kaj proponanto de la ideo kanti en Eŭropo himnon en Esperanto. Por subteni tiun proponon ni montru ekzemplon dum la UK! Ĝuste tiam, kiam la prezidento sidos en la salono! Poste oni povas iri al li kun la propono. Tiu kiu ne vidas la historian ŝancon en tio, estas laŭ mia opinio iom blinda.
Krome estas fakto, ke laŭ mia kompreno ne ĉiuj eŭropanoj ankoraŭ konsentas pri eŭropa federismo. Mi volas diri, ke multaj, ekzemple, pensas, ke la nun puŝata Eŭropa Konstitucio estas nenio alia ol donaco al la eŭropaj industriistoj, kies potenco super la normalaj laborantoj ĝin garantias kaj certigas. Partopreni en io ajn, kiu rekte favoras eŭropan federismon, estas en la nuna momento politike ne-neŭtrala agado, kaj ankaŭ pro tio ĝi estas malpermesata por UEA kaj ankaŭ por EEU ĝi estus minimume maloportuna.
Li memoras pri la lernojaro 2010a, dum kiu li grumblante devis samtempe lerni kaj instrui Esperanton al siaj gelernantoj. Li memoras, ke tiu trudita Esperanto-studado multe malpli amuzis lin ol liajn geknabojn, kiuj tuj ekŝatis la Esperanto-lecionojn. Li memoras, ke iom post iom ankaŭ lin entuziasmigis la facileco kaj rapideco de la lernado de Esperanto; precipe post kelkaj unusemajnaj trejnstaĝoj — de la ministerio organizitaj — kun aliaj diversnaciaj instruistoj en Lille, Antverpeno, Londono aŭ Akeno.
Hodiaŭ li diras al si, ke — dank' al Esperanto, dank' al la eŭropa rubriko de la ĵurnalo, dank'al kelkaj kunvenoj en Esperanto de la Bersée-anoj kun diverslandaj eŭropanoj — ĉiuj estas plej bone informitaj pri la vivo de la Unio kaj de ĝiaj civitanoj. Li diras, ke ĉiuj tiel vere sin sentas plene rajtigitaj Eŭropanoj.
Dume liaj gelernantoj, ludante sur la lerneja korto, diskutas pri tio, kion ili skribos post la paŭzo en la letero komune verkota en Esperanto por la ĝemelaj lernejoj de Rumanio kaj de Finnlando. Ili ankaŭ longe debatas pri sia baldaŭa vojaĝo al la germana lernejo, kun kiu ili ankaŭ korespondas. Dank' al la perspektivo de tiu vojaĝo ili certe estos tre atentemaj dum la morgaŭa kurso de geografio en Esperanto. Sed finiĝas la paŭzo. La lernejestro manklake alvokas la gelernantojn al la kurso.
Nur ĉi-vespere li legos en la ĵurnalo la regionajn novaĵojn, kiuj nun ofte aperas en la loka pikarda lingvo, post la esperantaj paĝoj pri Eŭropo. Ankaŭ ĉi-vespere li preparos sian venontsemajnan vojaĝon al Tokio. Tie, kun aliaj eŭropaj instruistoj antaŭ aziaj kaj aŭstraliaj geinstruistoj, li detaligos la rimedojn uzitajn por enkonduki antaŭ 15 jaroj Esperanton en la instrusistemoj de Eŭropo. Baldaŭ ankaŭ tiuj landoj oficialigos Esperanton kiel faris — post EU — UNO, UNESCO kaj MOS.
Claude Longue-Epée,
prezidanto de Esperanto-France