Finna venko jea

Dolchamar. Rebela Sono: KD — Donneville: Vinilkosmo, 2004.

Homaro, sciu: x-skribo ne plu modas, ĉar vica revolucia evangelio de Sankta Patriko (kun flamaj finnaj apostoloj) proklamas turnon al la h-sistemo Fundamenta (konstantaj vizitantoj de l' ttt-ejo de Nikolao Griŝin ironie grimacetu)!!

Konscie romantikigante la lingvon amputitan de publikaj forumoj, virtualaj babilejoj kaj spamaj dissendolistoj, Dolchamar tamen anstataŭ celita originaleco fakte pagas oron por vitraj kolaĵoj (temas pri barbaraj korpornamaĵoj, sed ne pri la arto glubilda, kiel provas “neologismi” tiuj interretaj rebeluloj), ja kvankam malbenitaj supersignoj ne ĉiam sukcese tajpatas per komputilaj klavaroj, vere nur danke al la “senutilaj” ĉapeloj Esperanto ekposedis sian propran vizaĝon, facile rekoneblan, kaj distingiĝis el griza amaso da interlingvistikaj kadavroj, kien renversas nin “krejzaj” reformemuloj.

Ne mirigas do, ke ankaŭ ilies muziko similas milojn da samtipaj kolektivoj “alternativaj” blinde kopii usonan universitatan rokon (la titolo Kr3yza festema injo eĉ pure Nirvaneskas). Tamen ja diable bonege ludas (mi eĉ dirus, ke ilia nivelo superas multajn profesiajn bandojn samstilajn)!!

Ne malpli profesie agis la produktisto, uzinte aprobitan skemon: unu-du ŝlagroj komence (Junaj idealistoj — vera himno del' nova esperantista generacio, en Elektronika kompilo iom similanta Depeche Mode, ĉi-foje refarita sub stilo de U2, kaj mirinde belega Himno de Esperhe), la resto del' albumo plenigitas per same energiaj, melodiaj, mezrapidaj dancaĵoj, sed similaj kvazaŭ ĝemeloj, jam sufiĉe ektedantaj ekde mezo del' disko.

La liriko kreitas per ege simpla lingvo, bone komprenebla al komencantoj, la temoj ŝajnas banali, sed oni certe kaŝis profundan esoteran sencon, kiun ĉiu malkovru memstare. Sed tiu junulara “malkonvencia” ĵargono kun iksoj por `ks', forigo de apostrofoj kaj kriplaj krokodilaĵoj kiaj “je” (eĉ “jea”) en signifo “jes” (de la angla “yeah”) ja abomenindas. Krome Patrik metas akcentojn kiel oportunas ĝuste por li, sed ne kiel testamentis avo Ludoviko. Jen, jen, laboro por Zorhof!!

Malgraŭ ĉio tiuj pop-teroristoj kreis pli ol sukcesan komercan produkton, sed pozitivan ideologion por verdaj fanatikuloj de la 21a jarcento!! Nepre klasikos…

Glebo Malcev (Litovio)

La Ondo de Esperanto. 2005. №5 (127)


Recenzoj | Hejmo