Jen
estas longe atendita kreaĵo de la ĉefvoĉo de la konatega sveda rokbando
Persone,
Martin Wiese. Vinilkosmo ĉi-februare publikigis 12-kanzonan albumon
Pli
ol nenio kun liaj muziko kaj kantotekstoj kaj aldonaj samdiskaj videoj
kun du intervjuoj kaj mp3-a okminuta “remikso” far DĴ Roĝer Borĝes
de unu el la kanzonoj.
Kiel mem Martin diras, la albumo estas kvazaŭ memorigo ke li ne malaperis post la disfalo de Persone. Ĝi konsistas el registraĵoj faritaj de li “dum liberaj tempetoj” en 2005 kaj 2006, finpretigitaj ĉe Vinilkosmo kun helpo de amikoj, la “talpoj”. La sonojn akompanas bela grafika aranĝo (desegnita de la aŭtoro mem kaj kun fotaĵoj de lia familianino Asa), ilustranta same kiel la kanzonoj, vojaĝon tra spaco, humoroj kaj vivhistorioj, vivdemandoj, vivproblemoj, serĉoj de amo.
La Martina voĉo sonas tutece, bele, jen leĝere, jen streĉe, libere kaj eĉ, mi diru, senzorge — ke vi emas kredi al li. Kio ĉiam gravas en kantado, estas bona artikulacio, kion Martin faras preskaŭ senriproĉe. La entonigo kaj esprimivo estas idealaj. Aŭdeble li simple ĝuis kanti kaj ludi. Precipe ĝojigas la profesiega gitarado, aŭdate kaj spektate en la videoj. Ofte la kantado impresas per multvoĉeco kaj eksterordinaraj harmonioj kaj melodioj, la transiroj inter la maĵoraj kaj minoraj kaj komplikaj akordoj. La stilo varias, sed ne vaste ja la ĝenro diktas siajn limigojn — de melodiaj rokaj jen baladoj, jen energiaj, rapidaj aŭ ne tre, reliefaj elektraj pezaj ritmoj, preskaŭ grunĝaj, inter akustikaj kvazaŭ intence minimumecaj aranĝoj. Iam mi klare aŭdas aldonajn instrumentojn de orkestrado … en mia propra kapo, ekzemple en Anstataŭ letero, aŭ en La gusto kaj la son'. La varieco bone manifestiĝas en skaloj de laŭteco, rapideco kaj energieco de la kantoj. Kiel li mem diras, li plezure revenis al elektra sonado post la lastaj akustikaj albumoj de la ne-plu-a Persone.
En bona rok-muziko la tekstoj estas ĝuste portantoj de la ĉefa pezo, aŭ almenaŭ ne malgravas. Martin atingas la celon. Li jen kontemplas la nordan naturon en la eka enkondukaĵo Novembro kie ni aŭdas ke li “malcertas pri ĉio”, “sed mi venos, se vi venos / mi dependas de vi…” La pluaj kanzonoj estas vojaĝo ankaŭ en tempo, kaj li penas trovi kontinuecon inter si la antaŭa kaj la nuna, per simplaj sentoj de atendoj, senpacienco, strebo senti familiecon, aliĝo al io grava pri kio oni revas. Li esploras rakontante kiel seniĝi de korrompiteco en la albumtitola Pli ol nenio, penas trovi sinidentigon en ĉi dinamika mondo en Ĉiuj en la Mondo, demandas ĉu nur en sonĝoj povas esti “rilatoj sen ŝajn'” kaj “malgajn'” — en malĝoja rakonto pri sinmortiginta knabino (Rebeka). Kio estas beleco/malbeleco (ĉu ĝi povas esti en malpuro?), ĉu oni sopiru al iu pli (La gusto kaj la son')? Li rakontas ke li “ne vivas tie ĉi”, sed “nur ekzistas” kaj “malrapide dronas en la lakto kaj miel'” kaj denove demandas ĉu “homoj kiel mi” estas sentaŭguloj, klaŭnoj, nuloj, strangaj buboj, homaj ruboj…
Tamen mi ne povis trovi unuecon de la koncepto — ĉiuj temoj, demandoj, impresoj kaj humoroj estas tiom variaj, kvazaŭ fluo de la konscio. Laŭgrade min penetras liaj insistoj de provoj penetri ion gravan, esencan por interhomaj rilatoj: “en la granda enu' / kion faru ni? / Mi deziras vin plu ĉiam pli kaj pli” (Pli kaj pli).
Oni povas kredi aŭ ne kredi al Martin, kaj ĝuste de tia elekto/decido dependas la preteco de la aŭskultanto kompreni kaj akcepti ĉi senkontesteble brilan muzikaĵon. Kaj kvankam mi iam petole sentis ke oni povus senprobleme kvazaŭ ŝanĝi la melodiojn de la kanzonoj kun la aliaj de la albumo por ke la fina rezulto estu almenaŭ simila, mi esperas ke la aŭtoro havis pli da integreco en sia intenco. Mi esperas, ke mi aŭskultos pli kaj pli, kaj ke ĉio stariĝos en siajn lokojn, ĉar ne eblas ne fidi al Martin, do emi aŭskulti pli kaj pli ĝis aperas pli da kompreno kaj intimiĝo al lia, do — nia, Mondo.
Andrej Peĉonkin (Ruslando)
La Ondo de Esperanto. 2007. №7 (153)